Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

ROCK (WAVE) IS DEAD

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Έναυσμα» το 2008
του Δημήτρη Γαγγάδη


Και να που πλησιάζει το καλοκαιράκι και λες, τώρα που πιάσαν οι ζέστες και τελείωσε η εξεταστική, δεν πάω σε καμιά συναυλία να ακούσω κανένα συγκροτηματάκι να περάσει η ώρα και να διασκεδάσω κιόλας; Αμ δε.
Από ότι φαίνεται τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να καθιερώνεται στην Ελλάδα μια πολύ άσχημη κατάσταση. Έχουμε γίνει πλέον η χώρα της αρπαχτής, ξεπεσμένοι καλλιτέχνες με το ένα πόδι στον τάφο, συγκροτήματα που μουσικά έχουν πάρει την κάτω βόλτα αλλά δεν θέλουν να το παραδεχτούν και ροκ είδωλα που... δεν είναι τόσο ροκ πια έρχονται στην Ελλάδα να προωθήσουν το εμπόρευμά τους (σε πολύ ακριβές τιμές) και να μας πείσουν ότι δεν πέθαναν.



Με αφορμή το Rockwave διαπιστώνεται πλέον κάτι που μάλλον έχει καθιερωθεί σαν πραγματικότητα, ότι δηλαδή ο πολιτισμός τους είναι πολύ ακριβός για τις τσέπες μας και μόνο πολιτισμός δεν είναι. Μεγάλα ονόματα του μουσικού στερεώματος τα οποία κάνουν πάταγο στη νεολαία και δίνουν (τουλάχιστον στην περίπτωση του Rockwave) ένα αρκετά πιο εναλλακτικό προφίλ, λειτουργούν σαν μαγνήτης στις νεαρές κυρίως ηλικίες που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν διέξοδο στη χώρα των μπουζουκιών και της παραλιακής.
Για να εξηγηθούμε καλύτερα και να γίνουμε πιο κατανοητοί, θα φέρουμε ως παράδειγμα την πρώτη μέρα του Rockwave, η οποία κοστολογούταν στα 60€, εμφανιζόταν στην σκηνή του φεστιβάλ ένας θρύλος -όπως παραδεχόντουσαν όλοι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες που είχαν προηγηθεί- ο Marky Ramones, ο τελευταίος ζωντανός εναπομείναντος των Ramones με το συγκρότημά του δηλαδή, τρεις ακόμα πιτσιρικάδες μουσικούς ντυμένους κουρεμένους και μασκαρεμένους σαν τους αποθανόντες συντρόφους του Marky. Το αποτέλεσμα ήταν μια τραγωδία... Ο υπερήλικας ντράμερ με στρατιωτική πυγμή εκτελούσε (στην κυριολεξία) ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα χωρίς να θυμίζει σε τίποτα την παλιά δόξα, σπιρτάδα και ζωντάνια των Ramones και στο τέλος σαν κερασάκι στην τούρτα παρακίνησε το ακροατήριο του να στηρίξει τον Ομπάμα!!! Το παράδειγμα αυτό επαναλήφθηκε πολλές φόρες εντός και εκτός του φεστιβάλ. Ονόματα όπως: Manu Chao. Offspring, Cavallera, Judas Priest, οι Iron Maiden -που έρχονται κάθε χρόνο πια-, οι Metallica πέρσι, μέχρι και η Jennifer Lopez που απευθύνεται σε άλλο κοινό, ακλουθούν αυτή την τακτική. Αφού έχουν προηγηθεί μήνες προπώλησης των εισιτηρίων, τα οποία όσο περνάει ο καιρός ακριβαίνουν, οι παραπάνω καλλιτέχνες έρχονται, κάνουν μια εμφάνιση της μιας ώρας, αρπάζουν τα χρήματα, δίνουν ένα καλό ποσοστό στη διοργανώτρια εταιρία, προωθούν τους τελευταίους τους δίσκους και κάνουν τρανταχτή διαφήμιση στα προϊόντα τους και φεύγουν.

Δεν θα ανοίξουμε την γνωστή συζήτηση περί στρατευμένης τέχνης και στρατευμένων καλλιτεχνών που ή θα προωθούν τις ιδέες και τις αντιλήψεις του συστήματος ή θα επηρεάζονται από τις κοινωνικές καταστάσεις και θα εκφράζουν κάτι κινηματικό, γιατί αυτή η συζήτηση δεν είναι τόσο απλή. Έχουμε φτάσει πια στην περίοδο που η άλλοτε μουσική της αμφισβήτησης, η ροκ και τα μεταγενέστερα παρακλάδια της έχουν ενσωματωθεί πλήρως και μόνο αμφισβήτηση δεν προκαλούν. Τώρα πια, η μουσική βιομηχανία προωθεί το πρότυπο του ατομιστή και απομονωμένου νεολαίου του οποίου η μόνη διέξοδος είναι η μουσική που παράγει εκείνη, μαζί με όλη τη ναρκοκουλτούρα που τη συντροφεύει. Δεν είναι τυχαίο ότι, από την πρώτη ως την τελευταία μέρα του Rockwave, τα ναρκωτικά και κυρίως το χασίς έδιναν κι έπαιρναν, ενώ υπήρχε και σχετική παρακίνηση από τους καλλιτέχνες (Locomondo: «πίνω μπάφους και παίζω pro») . Είναι όντως λοιπόν πολύ δύσκολο αυτό τον καιρό να βρεθεί μια καλλιτεχνική «όαση» για κάποιον που δεν θαμπώνεται από όλο αυτό το σκηνικό που προωθείται, αλλά αναζητά κάτι διαφορετικό, δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου