του Νίκου Παπαβασιλείου
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό
«Εναυσμα» το 2008
Με αυτό το ερώτημα θεωρούμε πως
πρέπει να «αρχίσουμε» τη συζήτηση. Φυσικά, η συζήτηση ήδη υπάρχει και
εξελίσσεται. Για παράδειγμα, με αφορμή τα 40χρονα του Μάη του '68
κατακλυστήκαμε από αφιερώματα. Μέχρι και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έσπευσε να
καταθέσει γνώμη! Αλλά και καθημερινά, οι στήλες των εντύπων φιλοξενούν διάφορες
σχετικές παρεμβάσεις επωνύμων στελεχών του συστήματος, που έχουν γνώμη, έως
και... αγωνία για το θέμα της Αριστεράς.
Αυτά τα... αλλόκοτα έχουν φυσικά
την εξήγησή τους και ταυτόχρονα δίνουν και ένα βασικό αναγκαίο διαχωρισμό:
Ανησυχούμε για την «αριστερά» του συστήματος, για τις πολιτικές ανάγκες που
αυτό έχει και οι οποίες οξύνονται σε ανάλογο βαθμό με την κατάρρευση των
ιδεολογημάτων που συνοδεύουν τη βάρβαρη επίθεσή του; Ενδιαφερόμαστε για τη
συζήτηση που την «αριστερά» την ορίζει ως τσόντα -μικρών ή μεγαλύτερων
διαστάσεων- στο αστικό πολιτικό σκηνικό; Μας απασχολεί η «αριστερά» που μπορεί
να χρειαστεί να βάλει υστερόγραφο σε κάποιο κυβερνητικό πρόγραμμα κάποια «μέτρα
ανακούφισης» των εργαζομένων, που ούτε αυτά δε θα μπορούν να υλοποιηθούν καθώς
θα παραμένει καταθλιπτικά αρνητικός ο ταξικός συσχετισμός;