Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

Τα πώς και τα γιατί της 21ης Απρίλη 1967 - Η εσωτερική πολιτική κατάσταση


Το κείμενο αποτελείται από τα βασικά σημεία της μιας από τις δύο εισηγήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην εκδήλωση του Εκτός των Τειχών «Τα πώς και τα γιατί της 21ης Απρίλη 1967» έτσι όπως δημοσιεύονται στη Προλεταριακή Σημαία που κυκλοφορεί. (φυλ. 800, 29/4/2017)


Η εκδήλωση στο Εκτός των Τειχών που έγινε στις 21 του Απρίλη, έθεσε έναν μεγάλο πλούτο ζητημάτων, τόσο εισηγητικά όσο και στη συζήτηση που ακολούθησε. Αφού τέθηκε το βασικό περίγραμμα της διεθνούς κατάστασης της δεκαετίας του ‘60 και τα πολιτικά και ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν αλλά και σημάδεψαν την επταετία στη χώρα μας, ακολούθησε σειρά πολύ ενδιαφέρουσων τοποθετήσεων. Βασικό τους στοιχείο, η αποδόμηση των σημερινών επιχειρημάτων που, είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά, βγάζουν λάδι τους Αμερικάνους στην υπόθεση της Χούντας, αλλά και η απάντηση σε εκείνες τις φωνές που σήμερα μιλούν για την «αδέκαστη» χουντική ηγεσία, τη διαφάνεια στον δημόσιο βίο και άλλα τέτοια φαιδρά. Τα οποία, όμως, ακούγονται σήμερα κυρίως από τη νεολαία, διαστρεβλώνοντας τα πραγματικά γεγονότα και υπηρετώντας μια ακροδεξιά ρητορική.



50 χρόνια μετά την αμερικανοστήριχτη φασιστική δικτατορία, ο ποικιλόμορφος φασισμός ξανασηκώνει κεφάλι πατώντας πάνω στην επί δεκαετίες προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας από αστούς και ρεφορμιστές, καθώς και στην πολιτική της φασιστικοποίησης που εφαρμόζεται επίσημα.

Ο καταλυτικός ρόλος των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, που σήμερα αποσιωπάται από την πλειοψηφία της Αριστεράς αναφορικά με την οργάνωση και την επιβολή του πραξικοπήματος, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) το 1949, οι Αμερικάνοι, εκτοπίζοντας τους Άγγλους, βάζουν πόδι στην Ελλάδα με τη συμφωνία για εγκατάσταση Βάσεων σε μια σειρά περιοχές και με την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘50. Κύριο μέλημά τους ο έλεγχος των μηχανισμών (κράτους, στρατού, δικαιοσύνης κ.λπ.), ενώ η Πρεσβεία και η CIA αλωνίζουν. Στήνονται παρακρατικές και παραστρατιωτικές ομάδες (ο ΙΔΕΑ είναι μια από αυτές, από τον οποίο προήλθαν σχεδόν όλοι οι Απριλιανοί). Ήδη από το 1947, το δόγμα Τρούμαν, με τη συνακόλουθη οικονομική διάσταση του σχεδίου Μάρσαλ, βρίσκει πεδίο εφαρμογής και στην Ελλάδα, ενώ το 1959, δύο μόλις χρόνια μετά την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), ζητείται από την χώρα μας η συμμετοχή της σε αυτήν.

Στο πολιτικό στερέωμα εναλλάσσονται το δεξιό με το κεντρώο κόμμα, με πιο σταθερή κυβερνητική λύση την ΕΡΕ του Καραμανλή κατά την οχταετία 1955-1963 και τις γνωστές εκλογές βίας και νοθείας. Ακολουθεί έντονη πολιτική αστάθεια, αποτέλεσμα οξύτατης σύγκρουσης ανάμεσα στις διάφορες αστικές φατρίες, με συχνές εκλογές, ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων και την προσπάθεια της παπανδρεϊκής (γνωστός ο αντικομμουνιστικός ρόλος του ήδη από τη περίοδο της κατοχής, τη Βάρκιζα και τον εμφύλιο) ΕΝΩΣΗΣ ΚΕΝΤΡΟΥ να ανανεώσει ένα ολοκληρωτικά χρεοκοπημένο στα μάτια του λαού καθεστώς, τα χρόνια 1963-1967. Το παλάτι αποτελεί ένα μόνιμο κέντρο εξουσίας που ταλαντεύεται ανάμεσα στην ευρωπαϊκή μήτρα του και τα δεδομένα που δημιουργεί η επικυριαρχία των Αμερικάνων. Μεγάλες, μαχητικές διαδηλώσεις συγκλονίζουν τη χώρα, με πιο σημαντικές αυτήν για το 114 (ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος του 1952: «Η τήρηση του παρόντος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων»), το 15% του προϋπολογισμού για την Παιδεία, το Κυπριακό και τη δικαίωση του αγώνα του κυπριακού λαού για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση.

Σε κοινωνικό επίπεδο, το εργατικό κίνημα κάνει εμφανέστατη την παρουσία του με απεργίες και διαδηλώσεις, με πρωτοπόρο του κομμάτι τους οικοδόμους (που ξήλωναν κυριολεκτικά τα πεζοδρόμια, χωρίς να φορούν καμιά κουκούλα) σε μια εποχή που μεσουρανούσε η αντιπαροχή ως μορφή «στοιβάγματος» εργατικών χεριών από την ύπαιθρο στις τσιμεντουπόλεις-τέρατα, στην προσπάθεια της όψιμα εμφανισθείσας και πρώιμα εξαρτηθείσας άρχουσας τάξης να μετατρέψει τη χώρα από προπολεμική αγροτοβιομηχανική σε μεταπολεμική βιομηχανοαγροτική. Οι διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια κομμουνιστών, αριστερών και δημοκρατών ήταν μόνιμα στην ημερήσια διάταξη. Την κρατική εκτέλεση Μπελογιάννη των αρχών του ‘50 διαδέχτηκαν οι δολοφονίες Λαμπράκη (Μάης ‘63-υπόθεση «ΚΑΡΦΙΤΣΑ») και Πέτρουλα (κατά τα «Ιουλιανά» του ‘65).

Στο στρατόπεδο της Αριστεράς, η διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ ήδη από το 1958 (που η ηγεσία έκρινε ότι ήταν τροχοπέδη στην επιβολή της ρεβιζιονιστικής στροφής από το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ το ‘56) οδήγησε στην υιοθέτηση από την ηγεσία της ΕΔΑ γραμμής ανοιχτού ακολουθητισμού στην Ένωση Κέντρου, μια γραμμή ουράς στο «φιλελεύθερο», υποτίθεται, τμήμα της αστικής τάξης. Στην ουσία επιδίωκε (σύσσωμη η ρεβιζιονιστική ηγεσία, τόσο η «ορθόδοξη» όσο και η μετέπειτα «ευρωκομμουνιστική») την καθυπόταξη του λαϊκού κινήματος, που εμφορούνταν ακόμη από τα ιδανικά του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ στη δική της γραμμή συνθηκολόγησης με τον ταξικό εξωτερικό κι εσωτερικό αντίπαλο. Η προδοτική αυτή στάση αποκαλύφθηκε στις υποθέσεις ΠΕΡΙΚΛΗΣ και ΑΣΠΙΔΑ (που αφορούσαν «κινήσεις» στον στρατό) αλλά και στα περίφημα «5 σημεία» που διατύπωσε τον Γενάρη του ‘66 ως συμβολή, τρομάρα της, στην κοινοβουλευτική ομαλότητα. Αποκορύφωμα η κατάσχεση του φύλλου της ΑΥΓΗΣ, τα χαράματα της 21/4/67, με κεντρικό τίτλο «γιατί δεν μπορεί να γίνει δικτατορία στην Ελλάδα»(!).

Το «Γράμμα από την Ελλάδα» της Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ), 4 μόλις μήνες μετά την επιβολή της χούντας, δίνει ένα βασικό περίγραμμα της διεθνούς κατάστασης και των εσωτερικών δεδομένων της περιόδου, μια στοιχειώδη ανάλυση τάξεων και στρωμάτων της ελλαδικής κοινωνίας, καθώς και τον δρόμο που μπορεί και πρέπει να βαδίσει ο λαός. Ένας λαός που βρέθηκε απροετοίμαστος ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά, γεγονός που συντέλεσε τα μέγιστα στην εκδήλωση και επικράτηση της δικτατορίας και της Αμερικανοκρατίας. Προξενεί αλγεινή εντύπωση ότι, προϊόντος του χρόνου, επιχειρείται από το σύνολο σχεδόν της Αριστεράς «μας» ο εξοβελισμός του καθοριστικού ρόλου του αμερικάνικου παράγοντα στην επιβολή και στήριξη της χούντας. Αυτό έχει άμεση σχέση με τις σημερινές θέσεις και στοχεύσεις των καθοδηγήσεων αυτών των κομμάτων και οργανώσεων.

Χαρακτηριστικό, επίσης, δείγμα αποτελεί η αντιπαράθεση που δόθηκε 6 χρόνια μετά, στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του ’73, ανάμεσα σ’ αυτούς που ήθελαν να περιορίσουν τον χαρακτήρα της εξέγερσης σε απλά αντιδικτατορικό (κύρια αντιΕΦΕΕ) και σ’ εκείνους που του προσέδιδαν αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο (που επικράτησαν στις συνελεύσεις και στη Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης, εξ ου και τα συνθήματα «ΕΞΩ ΑΙ ΗΠΑ», «ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ» στις κολώνες της Πατησίων, που γράφτηκαν εκεί διόλου τυχαία).

Αξίζει να σημειωθεί η σημερινή τοποθέτηση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στην πρόσφατη Ανακοίνωσή της με αφορμή τα 50 χρόνια από την 21/4/67. Αισθάνεται -νομίζει- μεγάλη «άνεση» να αποσιωπήσει τον καταλυτικό ρόλο των ΗΠΑ και κάνει κριτική στο παλιό επαναστατικό ΚΚΕ για «λαθεμένο προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης ως αντιιμπεριαλιστικού». Ουσιαστικά στρέφεται κατά των εκτιμήσεων-αποφάσεων της 6ης (προπολεμικής) Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ του 1934, που προσδιόρισε την Ελλάδα ως μια χώρα μέσου βαθμού καπιταλιστικής ανάπτυξης και έβαλε πλώρη για τη δημιουργία του λαϊκού μετώπου. Η ρεβιζιονιστική-ρεφορμιστική ηγεσία του ΚΚΕ, όσο κι αν θέλει να εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια ως ultra αντικαπιταλιστική, βαρύνεται (όπως και το δίδυμο αδερφάκι της του ΚΚΕ εσωτερικού και μετέπειτα ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ) με την γραμμή ουράς στην αστική τάξη και τα κόμματά της. Από την Ένωση Κέντρου προδικτατορικά, το ΠΑΣΟΚ στη μεταπολίτευση, έως και τη Νέα Δημοκρατία του πατρός Μητσοτάκη το 1989.

Ήταν τελικά μοιραία, αναπότρεπτη η δικτατορία; Καθόλου. Με μια άλλη γραμμή πραγματικής πάλης της Αριστεράς, ο λαός και η εργατική τάξη που πάλευαν θα μπορούσαν πολύ γρήγορα να δείξουν τα όρια της δικτατορικής «λύσης» και όχι να την «υποστούν» με τις προς το τέλος «μεταλλάξεις» της για επτά συναπτά χρόνια. Δεκάδες κι εκατοντάδες δικτατορικά καθεστώτα έχουν στηριχθεί και στηρίζονται ανά τον κόσμο από τους ιμπεριαλιστές. Τέτοια ήταν και η μαύρη επταετία στη χώρα μας. Και δεν πρέπει να ξεγελούν κανέναν τα λεγόμενα περί «ευρωπαϊκού κεκτημένου» και σε αυτόν τον τομέα, καθώς και η σημερινή συστημική προπαγάνδα, ότι Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει δημοκρατία που «απεχθάνεται» τις δικτατορίες. Κάτι που ξεθωριάζει πλήρως βέβαια, όταν πρόκειται για τους Αμερικάνους και όχι άδικα.

πηγή: https://antigeitonies.blogspot.gr/2017/04/21-1967_98.html



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου