75 χρόνια από το θάνατο του Λένιν. Ο λενινισμός πάντα επίκαιρος

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 375, στις 6/2/1999

«Από τη Ρωσία της Νέας Οικονομικής Πολιτικής θα ξεπεταχτεί η σοσιαλιστική Ρωσία». Με αυτά τα λόγια ολοκλήρωσε την ομιλία του στη γενική συνέλευση των Σοβιέτ της Μόσχας και αυτός υπήρξε ο τελευταίος δημόσιος λόγος του στις 20 Νοέμβρη του 1922. Μιλάμε, φυσικά, γιο τον Λένιν.

Το 1923 σε μια σειρά άρθρων μεγάλης σημασίας, όπως: «Σελίδες ημερολογίου», «Για τη συνεργασία», «Για την επανάστασή μας», «Πώς να αναδιοργανωθεί η εργατοαγροτική επιθεώρηση», «Καλύτερα λιγότερα αλλά καλύτερα», ο Λένιν κάνει τον απολογισμό της δουλειάς που πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια των χρονών της επανάστασης και ταυτόχρονα χαράζει τα νέα καθήκοντα, τους νέους δρόμους για την επομένη πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης. Μέσα από αυτά τα άρθρα αποκαλύπτει ότι η χώρο των Σοβιέτ έχει στην κατοχή της ό,τι χρειάζεται για να οικοδομήσει μια πλήρη σοσιαλιστική κοινωνία και υποδεικνύει στο κόμμα τα μακρά χρόνια που θ' ακολουθήσουν και τις επίμονες προσπάθειες που θα απαιτηθούν. Στη συνέχεια, το μπολσεβίκικο κόμμα και ο Στάλιν έκαναν πράξη την οικοδόμηση ου σοσιαλισμού στη Ρωσία.

Στις 21 Γενάρη του 1924, ύστερα από μια σοβαρή αρρώστια ο Λένιν φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 54 ετών. Ήταν και η μοναδική μάχη που έχασε.

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τη συνέχεια, για τις προσπάθειες που κατέβαλε το κόμμα των μπολσεβίκων για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ρωσία. Σ’ αυτό το ζήτημα έχουμε αναφερθεί -και μάλιστα αρκετά αναλυτικά- στα κείμενα της Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ(μ-λ) του 1992 ενώ κυκλοφορεί και σχετικό βιβλίο του σ. Β. Σαμαρά για όσους ενδιαφέρονται να μελετήσουν περισσότερο τα προβλήματα εκείνης της περιόδου. Θεωρούμε, ωστόσο, απαραίτητο να τονίσουμε ξανά ορισμένα ζητήματα, αφού πρώτα "κλείσουμε" τη σύντομη αναφορά μας στο Λένιν και το έργο του.

Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως για το προλεταριάτο και για όλη την εργαζόμενη ανθρωπότητα ο Β Ι Λένιν υπήρξε ένας μεγαλοφυής ηγέτης και δημιουργός του μαρξισμού της εποχής του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων. Από το 1894 που γράφει το πρώτο του έργο, «Τι είναι οι φίλοι του λαού και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες», αρχίζει να γίνεται φανερό αυτό που στη συνέχεια δε χωρούσε αμφιβολία: πως τα έργα του Λένιν δεν περιορίζονται για μελέτη μόνο στις συνθήκες της Ρωσίας αλλά έχουν παγκόσμια χρησιμότητα, είναι εργαλεία των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων μαζών στην πάλη τους για την ανατροπή του καπιταλισμού, στην πάλη για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Το 1897 γράφει τη μπροσούρα «Τα καθήκοντα των ρώσων σοσιαλδημοκρατών» και δυο χρόνια αργότερα τελειώνει τη μελέτη του «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία». Το Μάρτη του 1902 κυκλοφορεί το βιβλίο «Τι να κάνουμε», ένα έργο που έθεσε τις θεωρητικές βάσεις για ένα πραγματικό μαρξιστικό κόμμα, με τεράστια επίδραση στα νέα κομμουνιστικά κόμματα εκείνης της περιόδου αλλά και μετέπειτα. Το έργο αυτό αποτέλεσε τη βάση γι’ αυτό που στη συνέχεια ονομάστηκε κόμμα νέου τύπου και συμπληρώθηκε την επόμενη χρονιά με το έργο του «ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω». Σ’ αυτό το έργο, για πρώτη φορά, ο Λένιν στην ιστορία του μαρξισμού διατυπώνει τη θεωρία για το κόμμα-ηγετική οργάνωση του προλεταριάτου.

το 1905, με το έργο του «Οι δύο τακτικές», βάζει τις βάσεις της τακτικής του κομμουνιστικού κινήματος και δίνει ένα καινούριο νόημα στις σχέσεις ανάμεσα στην αστική και τη σοσιαλιστική επανάσταση, βάζει το ζήτημα της ηγεσίας του προλεταριάτου στην αστική δημοκρατική επανάσταση και της μετατροπής αυτής της επανάστασης σε σοσιαλιστική. Ένα έργο που βοήθησε αποφασιστικά τέτοιου χαρακτήρα επαναστάσεις στις εξαρτημένες από τον ιμπεριαλισμό χώρες και προσανατόλισε σωστά την πάλη και τα καθήκοντα των κομμουνιστών.

Το 1909 κυκλοφόρησε ένα ακόμη σπουδαίο έργο, το «Υλισμός και εμπειριοκριτικισμός». Σ’ αυτό το έργο αναπτύσσει παραπέρα τη μαρξιστική φιλοσοφία, γενικεύει από την υλιστική, διαλεκτική άποψη καθετί σημαντικό που η επιστήμη και προπαντός οι φυσικές επιστήμες είχαν κατακτήσει μέχρι τότε.

Ο κατάλογος των έργων είναι πράγματι μεγάλος και θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να γίνει μια σύντομη αναφορά έργων όπως «Ο ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», που διατυπώνει το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Έργο που στις μέρες μας έχει τεράστια σημασία, αφού επανέρχονται και πάλι αντίστοιχες θεωρίες και απόψεις περί καπιταλιστικών ολοκληρώσεων και άλλες παρόμοιες, σαν εκείνες που στο έργο αυτό ο Λένιν ασκεί κριτική και αποδεικνύει το λαθεμένο χαρακτήρα τους.

Έρχεται στη συνέχεις το «Κράτος και Επανάσταση» που προωθεί και συμβάλλει με νέα στοιχεία στη θεωρία των Μαρξ και Ένγκελς για τη δικτατορία του προλεταριάτου και την ανάγκη διάλυσης του αστικού κρατικού μηχανισμού. Κλείνουμε τη σύντομη αναφορά μας στα έργα του Λένιν, χωρίς να θέλουμε να υποβαθμίσουμε τα υπόλοιπα με το έργο του «Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», που αποτελεί την καλύτερη μελέτη για τη στρατηγική και τακτική της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας.

Έχουν περάσει 75 χρόνια από το θάνατο του Λένιν και δε λέμε κάτι καινούριο τονίσουμε πως το μεγάλο έργο του παραμένει πάντα επίκαιρο. Η μελέτη του και η αφομοίωσή του από τους νέους επαναστάτες κομμουνιστές αποτελεί εγγύηση στην πάλη τους για το άνοιγμα επαναστατικών δρόμων και τη διαμόρφωση των όρων της νέας εφόδου του κομμουνιστικού κινήματος της εποχής μας.

Παρότι έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε, σ’ αυτά τα έργα του Λένιν φωτογραφίζονται και οι σημερινοί αντίπαλοι του προλεταριάτου και των λαών και οι σημερινοί στόχοι τους. Υπάρχει η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός που καταδυναστεύουν το προλεταριάτο και τους λαούς. Υπάρχουν, όπως τότε και σήμερα, οι κάθε λογής ρεβιζιονιστές και οπορτουνιστές που βάζουν μεγάλα εμπόδια στην πάλη της εργατικής τάξης και των λαών. Υπάρχουν όλοι αυτοί που προσπαθούν, όπως και τότε, να πείσουν τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεζόμενους λαούς πως η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία είναι δήθεν ξεπερασμένη. Αν πράγματι συνέβαινε κάτι τέτοιο, δε θα ένιωθαν την ανάγκη και κυρίως τη μανία να μας το υπενθυμίζουν κάθε λίγο και λιγάκι.

Ανησυχούν για τα αδιέξοδά τους και τη χρεοκοπία τους. Ανησυχούν γιατί γνωρίζουν το αναπόφευκτο της ήττας που τους αναμένει και θέλουν να κερδίσουν χρόνο. Κέρδισαν, είναι αλήθεια, από το χρουστσοφικό, μπρεζνιεφικό και γκορμπατσοφικό ρεβιζιονισμό. Κέρδισαν χρόνο από την επίθεση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στον Λένιν και τον Στάλιν και από τις συκοφαντίες με τις οποίες τροφοδότησαν την εργατική τάξη και τους λαούς. Κέρδισαν, επίσης, με τη ρεβιζιονιστική θεωρία, αφού αποτέλεσε την κύρια τάση στο προηγούμενο κομμουνιστικό κίνημα. Κέρδισαν τέλος, από την καπιταλιστική παλινόρθωση στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Ολοκληρώθηκε αυτός ο κύκλος και δεν έχουν πλέον να κερδίσουν τίποτα περισσότερο

Αντίθετα, από δω και στο εξής έχουν μόνο να χάνουν. Λιτό δω και πέρα η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού θα προβάλλει όλο να πιο πιεστικά. Έχει αρχίσει να γίνεται φανερό πως η εργατική τάξη και οι λαοί δεν μπορούν να ζήσουν κάτω από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, με την εξαθλίωση και τους βρόμικους πολέμους των ιμπεριαλιστών. Το προλεταριάτο, οι λαοί και πρωτίστως οι κομμουνιστικές μαρξιστικές-λενινιστικές δυνάμεις μπορούν να διδαχθούν από τη μεγάλη ήττα που συντελέστηκε.

Οι συνθήκες έξαρσης της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής επίθεσης δίνουν όλο και περισσότερο στις εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες μάζες τη δυνατότητα να κρίνουν ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι οι εχθροί τους. Και αυτό έχει πρωταρχική σημασία, όπως έλεγε και ο πρόεδρος Μάο Τσε Τουνγκ, για τον επαναστατικό προσανατολισμό του κινήματος.

Οι κομμουνιστές, μαρξιστές-λενινιστές, όλοι οι πραγματικοί αριστεροί αγωνιστές, έχουν σήμερα περισσότερα εφόδια για να προχωρήσουν και να κάνουν το νέο ξεκίνημα. Ο λενινισμός είναι πάντα επίκαιρος για να φωτίζει το δρόμο τους.