Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας (Μαρξιστικό - Λενινιστικό) (Λαϊκός Πόλεμος) Ο Μάο και ο Λαϊκός Πόλεμος

Δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 374, 375, στις 23/1/1999 και 6/2/1999

Όπως γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο, σκοπεύουμε στην έκδοση σειράς κείμενων από το διεθνές, μ-λ κίνημα. Ξεκινάμε με εκτεταμένα αποσπάσματα από ντοκουμέντο που παρουσιάστηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας (Μαρξιστικό - Λενινιστικό) (Λαϊκός Πόλεμος),  στο Διεθνές Σεμινάριο για τα 105 χρόνια από τη γέννηση του Μάο, το Δεκέμβρη του 1998.  Το πρώτο μέρος εξετάζει τη διεθνή κατάσταση, ενώ το δεύτερο μέρος που θα δημοσιευθεί στο επόμενο φύλλο αναλύει τη σημερινή ινδική πραγματικότητα.

Μέρος Α’

Η αναγκαιότητα του Λαϊκού Πολέμου στη σημερινή παγκόσμια κατάσταση

Διεθνής κατάσταση

Καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος της χιλιετίας, το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα όχι μόνο βρίσκεται σε μια οξεία κρίση αλλά έχει φτάσει στην επιτομή της παρακμής του. Σιγά αλλά σταθερά, το οικονομικό σύστημα οδεύει προς μια από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις που έχει ποτέ αντιμετωπίσει, προκαλώντας στην πορεία της απίστευτη ένδεια, φασιστικές κτηνωδίες και πολέμους γενοκτονίας.

Με το κερδοσκοπικό κεφάλαιο να έχει αποκτήσει γιγαντιαίες διαστάσεις και τον παραγωγικό τομέα της οικονομίας να έχει σχετικά περιοριστεί, ο καπιταλισμός γίνεται εκατό φορές πιο παρασιτικός, αρπακτικότερος και ανηλεής. Με μια φιλήδονη και παραφουσκωμένη ελίτ που ζει σαν βδέλλα σε βάρος της παραγωγικής οικονομίας, το χρηματιστικό κεφάλαιο έχει γίνει τόσο εύθραυστο που και η μικρότερη κρίση σε κάποια γωνιά της γης προκαλεί κύματα ανησυχίας σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Κάθε μέρα που περνάει, η σήψη βαθαίνει και η δυσωδία γίνεται αποπνικτική. Καταπιεσμένες χώρες σπρώχνονται στο μεσαίωνα και το πλιάτσικο γρήγορα ξεπερνά ακόμα κι αυτό της αποικιοκρατικής εποχής. Επίσης στις καπιταλιστικές χώρες, οι συνθήκες που θυμίζουν τις μέρες του μεγάλου κραχ περισφίγγουν τις μάζες.

Ο κόσμος του χρηματιστικού κεφαλαίου είναι πιο περίπλοκος, οι γρήγορες κερδοσκοπικές κινήσεις του κεφαλαίου δεν μπορούν να φανούν ξεκάθαρα. Αυτό είναι σίγουρο για τα χαρακτηριστικά τους, ενώ γενικά δεν έχει κατανοηθεί ο ύπουλος τρόπος με τον οποίο κατατρώνε τους πιο ζωτικούς τομείς της οικονομίας. Με τις αγορές να συρρικνώνονται εξαιτίας της αδιάλειπτης επίθεσης στις συνθήκες ζωής των λαών σε ολόκληρο τον κόσμο, η μαζική υπεραξία (κέρδος) που ξεζουμίζεται από το μόχθο που συνθλίβει κόκκαλα είναι ανίκανη να ξαναβρεί επικερδείς διεξόδους για επενδύσεις, καταλήγοντας σε οξείες κρίσεις υπερπαραγωγής. Αυτή η πορεία, επιδιώχθηκε να αμβλυνθεί;

-με τη μανιώδη αναδιοργάνωση του κεφαλαίου μέσω ενός απελπισμένου κύματος συγχωνεύσεων και εξαγορών, οδηγώντας σε ακόμα πιο γιγαντιαία μονοπώλια,

-μέσω κερδοσκοπικών επενδύσεων οδηγώντας σε ένα ακόμα πιο εύθραυστο οικονομικό σύστημα,

-μέσω επανατοποθέτησης του κεφαλαίου σε περιοχές με χαμηλούς μισθούς, οδηγώντας σε μαζική ανεργία,

-μέσω της αλματώδους αύξησης του πλιάτσικου στις καταπιεσμένες χώρες, οδηγώντας στη μαζική ένδεια,

-και τέλος, μέσω των έντονων επιθέσεων στην εργατική τάξη, ακόμα και αυτών των καπιταλιστικών χωρών, οδηγώντας σε παγκόσμιας έκτασης αναταραχή.

Σήμερα, η οικονομική κρίση στην Ανατολική Ασία και η βαθιά ύφεση στην Ιαπωνία συνοδεύονται από τη μαζική κατάρρευση, τόσο οικονομική όσο και πολιτική της Ρωσίας. Σ’ αυτό το ντόμινο, σειρά για κατάρρευση έχει η Λατ. Αμερική. Η σχετική ανάκαμψη των ΗΠΑ έχει ήδη πιάσει τα όριά της. Οι ιθύνοντες του χρηματιστικού κεφαλαίου έχουν πανικοβληθεί και δεν ξέρουν πότε και πού θα δεχτούν το επόμενο χτύπημα. Η αναρχία της αγοράς, αποκαλούμενη «μεταρρυθμίσεις της αγοράς», έχει φτάσει σε τέτοιες ακρότητες -περιλαμβάνοντας όχι μόνο αγαθά και υπηρεσίες αλλά επίσης νομίσματα, επιτόκια, πιστώσεις, χρηματιστήρια κ.λπ.- που προκαλεί πανωλεθρία στο σύστημα.

Στη μανιώδη πορεία τους να εμπορευματοποιήσουν τα πάντα, δεν έχουν αφήσει απ’ έξω τίποτε -όλα, αθλητισμός, μουσική, πολιτισμός, τέχνες έχουν γίνει υψηλοί στόχοι της εμπορευματικής στρατηγικής. Ο καταναλωτισμός κατατρώγει όλες τις πλευρές της προσωπικής ζωής, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας μας της σκέψης. Κάθε ενέργεια, κάθε αξία, ακόμα και κάθε ιδέα διαμορφώνεται από ένα προκαθορισμένο ρομποτικό προγραμματισμό μέσω της αδιάλειπτης επίθεσης των θορυβώδικων μέσων. Άλματα στην τεχνολογία των πληροφοριών, κατά ειρωνικό τρόπο, δημιουργούν μια γενιά από ζόμπι, αποδυναμωμένη πολιτιστικά, αισθητικά και κοινωνικά καθώς και απονεκρωμένη από το συνδυασμό τηλεόρασης, υπολογιστών και ιντερνέτ. Με αυτό λοιπόν τον τρόπο, οι κοινωνικές επαφές έχουν μειωθεί ακόμα παραπέρα, οδηγώντας την αποξένωση του ανθρώπου στα άκρα. Σε μια ήδη αμείλικτα ανταγωνιστική ατμόσφαιρα, σε μανιώδες κυνηγητό για επιβίωση και επιτυχία η απληστία, η φιλαυτία, ο καριερισμός και ο ακραίος ατομικισμός, που τώρα καλλιεργούνται από την παιδική ηλικία, σπρώχνουν τον άνθρωπο στη σκληρότητα, την αναισθησία και την αντικοινωνική συμπεριφορά. Η ατομικότητα έχει αντικατασταθεί από τη θεοποίηση του ατόμου, η ευτυχία αποζητιέται στα αγαθά και τις ατομικές απολαύσεις, η αγάπη και η συμπάθεια γίνονται προϊόντα που η αξία χρήσης τους εξαρτάται μόνο απ’ την αξία ανταλλαγής που έχουν, δηλ. δίνονται μόνο όταν η επιστροφή είναι εξασφαλισμένη ενώ η φιλία αξίζει μόνο εάν εξυπηρετεί το ατομικό συμφέρον. Η αναβίωση των θρησκειών σ' όλον τον κόσμο είναι απλά η ασφαλής, ανακούφιση από το στρες και τις εντάσεις της καθημερινότητας, η φυγή από τις ανασφάλειες, την αποξένωση και τη μοναξιά που δημιουργούνται από την παρακμιακή κατάσταση.

Κοινωνικά και πολιτιστικά, ποτέ πριν το σύστημα δεν είχε μειώσει το ανθρώπινο γένος σε τέτοια κατάσταση ατροφίας, ούτε είχε καταστρέψει την ατομικότητά του, ευνουχίσει τις φυσικές του ικανότητες και απονεκρώσει τη σκέψη του. Ακόμη και οικολογικά, η απληστία της μεγιστοποίησης του κέρδους έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που όχι μόνο καταστρέφονται η γη μας, το νερό και τα δάση αλλά επίσης έχουν επηρεαστεί η ίδια η ατμόσφαιρα, η στρατόσφαιρα, οι ωκεανοί, το κλίμα και οι βροχοπτώσεις. Οι ασθένειες εξαπλώνονται στον πλανήτη με τεράστια άλματα, ανθεκτικές πλέον στα παλαιότερα φάρμακα και μεταλλαγμένες από τις περιβαλλοντικές επεμβάσεις.

Σε κάθε φάση του βαθέματος της κρίσης, όλο και περισσότερα εκατομμύρια πετάγονται στην άβυσσο της φτώχειας. Ο αριθμός των απολύτως φτωχών, που ζει σε συνθήκες φτώχειας και στα πρόθυρα της λιμοκτονίας  φτάνει πια σε τρομακτικά νούμερα. Οι εφιαλτικές εικόνες από το Σουδάν είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. κάθε μέρα κι άλλα εκατομμύρια σπρώχνονται στο βάθος της κλίμακας με όλο και περισσότερα μικροαστικά στρώματα να σπρώχνονται στο σύνδρομο της φτώχειας μέσω της ανεργίας, του πληθωρισμού, των ασθενειών, των «φυσικών» και οικονομικών συμφορών. Κι αυτό το φαινόμενο δεν περιορίζεται πια μόνο στις καταπιεσμένες χώρες αλλά πλέον κι ένας σημαντικός αριθμός καπιταλιστικών χωρών, όπως η Ρωσία, η Αν. Ευρώπη και τα Βαλκάνια αντιμετωπίζουν παρόμοιες κατασταθείς. Επίσης, στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες τα ποσοστό ανεργίας έχουν ξεπεράσει τους δείκτες της δεκαετίας του 1930.

Τελικά η οικονομική κρίση καταλήγει σ’ έναν άγριο ανταγωνισμό των κύριων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για μια συρρικνούμενη αγορά και για τις σφαίρες επιρροής. Η μόνη σήμερα υπερδύναμη, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, χάνει σε γρήγορους ρυθμούς της οικονομική της ισχύ από τις αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις της Ευρώπης και της Ιαπωνίας. Παρ’ ότι οι ΗΠΑ ακόμα προπορεύονται, το κενό μεταξύ αυτών των τριών κέντρων εξουσίας μικραίνει. Ήδη στη δύναμη κεφαλαίων, η Ιαπωνία προηγείται παρά τη βαθιά της ύφεση. Οι πολυεθνικές της εταιρείες, παρ’ ότι προσωρινά εξασθενημένες, συμπεριλαμβάνονται ή είναι από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Αν και η ανάρρωση μπορεί να πάρει κάποια χρόνια, μόλις συνέλθει, η Ιαπωνία θα δράσει σαν ισχυρή πρόκληση στις ΗΠΑ. Όσον αφορά την Ευρώπη, έχει ήδη γίνει ισάξιος οικονομικός ανταγωνιστής των ΗΠΑ. από το 1997, με το να είναι το μοναδικό κύριο κέντρο ανάπτυξης στον κόσμο -με την αμερικάνικη τώρα ανάπτυξη σε πτώση και την Ιαπωνία οε ύφεση- ισορροπεί την κατάσταση και επιδιώκει παραπέρα κυριαρχία. Κι όσο η οικονομική και πολιτική ένωση της Ευρώπης δυναμώνει τόσο θα δρα σαν ο κύριος ανταγωνιστής των ΗΠΑ. Ήδη ο ανταγωνισμός βαθαίνει. Η διαφοροποίηση κάποιων από τις καταπιεσμένες χώρες ενάντια στις ΗΠΑ οφείλεται όχι τόσο στην ανεξάρτητη πολιτική τους αλλά μάλλον στις στενότερες οικονομικές και πολιτικές σχέσεις τους με την Ευρώπη και την Ιαπωνία, ειδικότερα δε με την Ευρώπη. Πράγματι, η Γαλλία σε διπλωματικό επίπεδο μονίμως αντιδρά για κάθε ζήτημα στην αμερικανική πολιτική. Το μεγαλύτερο εμπόδιο της Ευρώπης έγκειται στην έλλειψη ομοιογένειας (δες Βρετανία) και στην έλλειψη ανεξάρτητης στρατιωτικής δύναμης, συγκρίσιμης με τις ΗΠΑ. Μια ακόμα πιο ενιαία ΕΕ, σε συμμαχία με μια κατακερματισμένη μεν αλλά στρατιωτικά πανίσχυρη Ρωσία, μπορεί να γίνει σοβαρή απειλή για τις ΗΠΑ.

Σήμερα, αυτή η αυξανόμενη αντιπαράθεση αντανακλάται στους αυξανόμενους περιφερειακούς πολέμους, στη μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση παντού στον κόσμο και στην αύξηση των διεθνών διενέξεων. Οι ΗΠΑ, παρ’ ότι εξασθενημένες οικονομικά, θα συνεχίσουν να δείχνουν τη στρατιωτική τους πυγμή για να διατηρήσουν τις σφαίρες επιρροής τους.

Η κρίση σήμερα στον κόσμο οξύνει όλες τις αντιθέσεις, δημιουργώντας αντικειμενικά θετικές συνθήκες για νέο κύκλο επαναστάσεων. Ποτέ πριν η παρακμή στην κοινωνία δεν ήταν τόσο συνολική όσο σήμερα. Ποτέ πριν η ανάγκη για εναλλακτική προοπτική δεν ήταν τόσο οξεία και τόσο επείγουσα. Δυστυχώς, δεν υπάρχει σήμερα σοσιαλιστικό κράτος που θα μπορούσε να δράσει ως πηγή έμπνευσης για τους λαούς του κόσμου. Ακόμα η απάντηση σ’ όλες τις ασθένειες της κοινωνίας είτε οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές είτε πνευματικές μπορεί να βρεθεί μόνο στον κομμουνισμό… ειδικά όπως έχει εμπλουτιστεί από τον Μάο και την ΜΠΠΕ. Η μόνη δε δύναμη που θα μπορούσε αποτελεσματικά να ρίξει το ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι αυτή που χτίζεται στη βάση του Λαϊκού Πολέμου.

Εφαρμογή του Λαϊκού Πολέμου στη διεθνή κατάσταση

Με την ανάπτυξη της κρίσης στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ο φασισμός σηκώνει ακόμα μια φορά κεφάλι σ’ όλον τον κόσμο. Από τη μια μεριά οι φασιστικές συμμορίες και κόμματα δυναμώνουν κι από την άλλη, το κράτος και οι κυβερνήσεις κινούνται ακόμα πιο δεξιά και φασιστικοποιούνται. Τα σύνεργα επιβολής αναβαθμίζονται ο ασφαλίτικος ιστός με τις υψηλής τεχνολογίας μεθόδους μετατρέπει πολλές χώρες σε αστυνομικά κράτη ενώ ο ρατσισμός, η εθνική ανωτερότητα, ο διαχωρισμός σε κάστες, ο τοπικισμός κ.λπ. γίνονται εύφορο έδαφος για τις φασιστικές ορδές. Σε ένα τέτοιο σενάριο με τους κυβερνώντες να θέτουν σε εφαρμογή μια ιδιαίτερα συγκεντρωτική κρατική μηχανή, εξοπλισμένη με τα πιο υπερσύγχρονα όπλα, μέσα επικοινωνίας και χαφιεδισμού, τότε λοιπόν είναι κυρίως μέσω του ανταρτοπόλεμου, της βασικής όψης του λαϊκού πολέμου, που ο εχθρός μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά.  Αυτό έχει γίνει κατανοητό εδώ και πολλά χρόνια όχι μόνο από τους κομμουνιστές αλλά επίσης κι από πολλές άλλες δυνάμεις.

Στην πραγματικότητα, από τις μέρες του ΒΠΠ και την άνοδο του φασισμού οι ένοπλοι λαοί άρχισαν να αντιστέκονται, χρησιμοποιώντας τον ανταρτοπόλεμο στις πόλεις  και τα χωριά. Σ’ όλη την Ευρώπη και ειδικά σε Γαλλία και Ισπανία, οι αντάρτες χτύπησαν αποτελεσματικά τις φασιστικές δυνάμεις μέσω αντάρτικων μεθόδων με τη συμμετοχή όχι μόνο των κομμουνιστών αλλά επίσης και άλλων πατριωτών. Ακόμα και στη μεταπολεμική περίοδο, διαπιστώνουμε ότι εκείνα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που ήταν ικανά να διατηρήσουν τους αγώνες τους ήταν μόνο αυτά που υιοθέτησαν αντάρτικες μεθόδους και στηρίχτηκαν στη στρατηγική του λαϊκού πολέμου. Μερικά από αυτά όπως στην Ερυθραία, τη Σομαλία, τη Νικαράγουα, το Ελ Σαλβαδόρ ή ακόμα ο ΙΡΑ ενάντια στη βρετανική κατοχή ή ο αφγανικός λαός ενάντια στη σοβιετική επιθετικότητα διατήρησαν τους αγώνες τους για δεκαετίες οπλίζοντας το λαό και χρησιμοποιώντας αντάρτικες τακτικές. Όποτε αυτά τα κινήματα απέτυχαν δεν ήταν εξαιτίας των λαθεμένων στρατιωτικών τακτικών αλλά εξαιτίας της μη προλεταριακής και συνθηκολόγας πολιτικής γραμμής. Όπως είπε ο Μάο, στη σημερινή εποχή καμιά αστικοδημοκρατική επανάσταση δεν θα είναι επιτυχημένη παρά μόνο αν καθοδηγείται από το προλεταριάτο. Ακόμα δε, χρησιμοποιώντας αντάρτικες τακτικές και λαϊκό πόλεμο για δεκαετίες διατήρησαν μ’ έναν αποτελεσματικό τρόπο την αντίστασή τους στον ιμπεριαλισμό. Παρόμοια είναι και η περίπτωση της Ινδίας με τις αγωνιζόμενες εθνότητες στα νοτιοανατολικά της χώρας και στο Κασμίρ. όπως επίσης και στη Σρι Λάνκα με το LITE που διατηρεί τον ένοπλο αγώνα του για δεκαετίες.

Δεν είναι μόνο η επιτυχία της κινέζικης επανάστασης που απέδειξε την αξία του λαϊκού πολέμου αλλά και όλη η εμπειρία από τότε και πέρα έχει δείξει ότι είναι το αποτελεσματικότερο μέσο για την εφαρμογή αποφασιστικών χτυπημάτων στην άρχουσα τάξη και τους ιμπεριαλιστές. Συμβατικές μεθόδους πολέμου ή τρομοκρατικές ενέργειες  αποκομμένες από το λαό εύκολα χτυπιούνται. Σήμερα, εάν ο έξυπνος κρατικός μηχανισμός είναι να αντιμετωπιστεί και να συντριβεί, τότε είναι ουσιαστικό οι μάζες να καθοδηγηθούν μέσω του λαϊκού πολέμου εφαρμόζοντας αντάρτικες μεθόδους.

Τα τελευταία χρόνια είναι οι λαϊκοί πόλεμοι που έχουν εμποτίσει με θανάσιμο φόβο την καρδιά των ιμπεριαλιστών. Μετά την ατιμωτική ήττα στο Βιετνάμ και το Αφγανιστάν καμιά ιμπεριαλιστική δύναμη δεν τολμά σήμερα να διαθέσει τις ένοπλες δυνάμεις της σε απευθείας κατοχή ακόμα και της μικρότερης και φαινομενικά αβοήθητης χώρας. Αυτό έχει ιδιαίτερα φανεί στη βεβιασμένη φυγή των αμερικανικών δυνάμεων στη Σομαλία. Παρά και ενάντια σε όλες τις πολεμικές τεχνικές τους με υψηλής τεχνολογίας πυραύλους και τους πιο μοντέρνους και ευέλικτους στρατούς έχει αποδειχθεί ότι μακροπρόθεσμα είναι χάρτινες τίγρεις μπροστά στη στρατηγική του λαϊκού πολέμου.

Μέρος Β’

Ο λαϊκός πόλεμος στις συγκεκριμένες συνθήκες της Ινδίας

Ήταν με το Ναξαλμπαρί και τη δημιουργία του ΚΚΙ (Μ-Λ), καθοδηγούμενο από τον σ. Καρού Μαζουμπντάρ που ο ινδικός λαός κατόρθωσε το πρώτο του επαναστατικό πρόγραμμα. Πολεμώντας δεκαετίες ρεβιζιονισμού των ΚΚΙ και ΚΚΙ (Μ), το ΚΚΙ (Μ-Λ) σκιαγράφησε τον ταξικό χαρακτήρα της ινδικής κοινωνίας, ως ημιφεουδαρχική και ημιαποικιοκρατική καθώς και το δρόμο της επανάστασης παρόμοιο με τον κινεζικό δρόμο. Η ινδική επανάσταση έχει κάποια παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτά της Κίνας κι έχει επίσης βασικές διαφορές.

Χαρακτηριστικά της ινδικής επανάστασης

Όπως η Κίνα, έτσι και η Ινδία είναι μια τεράστια ημιφεουδαρχική ημιαποικιοκρατκή χώρα με ανισόμετρη οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανάπτυξη. Και όπως η Κίνα, έχει ένα τεράστιο αγροτικό πληθυσμό με ανάγκες αγροτικής επανάστασης. Η ανισόμετρη ανάπτυξη της Ινδίας κάνει αδύνατο το στήσιμο ταυτόχρονης επανάστασης (δηλ. ένοπλη εξέγερσης) σ' ολόκληρη τη χώρα και προβάλει τη γραμμή της κατάκτησης της εξουσίας ανά περιοχή. Υπάρχουν επίσης διάφορες στρατηγικές περιοχές με ευνοϊκό έδαφος, κατάλληλο για καθοδήγηση αντάρτικου πολέμου. Έτσι η επανάσταση στην Ινδία θα διαβεί επίσης το δρόμο του παρατεταμένου πολέμου με το στήσιμο αντάρτικων ζωνών και περιοχών βάσης και τελικά θα περικυκλώσει τις πόλεις από την ύπαιθρο.

Αλλά εκτός από αυτές τις ομοιότητες η Ινδία έχει επίσης βασικές διαφορές από την κινέζικη επανάσταση. Σημαντικό σημείο διαφοράς είναι η ύπαρξη ενός παντοδύναμου κρατικού μηχανισμού και ενός καλά εξοπλισμένου μοντέρνου στρατού που κάνει αδύνατη την επίτευξη γρήγορης νίκης του επαναστατικού πολέμου στην Ινδία. Αυτό το χαρακτηριστικό επίσης δείχνει ότι το στήσιμο των περιοχών βάσης στην Ινδία δεν μπορεί να προχωρήσει με την ίδια ταχύτητα όπως στην Κίνα και ότι οι περιοχές βάσης δεν μπορούν γενικά να επιβιώσουν για παρατεταμένη περίοδο κάτω από φυσιολογικές συνθήκες. Αντίθετα από την κίνα, οι αντάρτικες ζώνες στην Ινδία θα χρειαστούν επίσης πολύ καιρό για να μεταμορφωθούν σε περιοχές βάσης και οι διάφορες αντάρτικες ζώνες πρέπει να οικοδομηθούν έτσι ώστε οι ένοπλες δυνάμεις του εχθρού να αναγκαστούν αν διασκορπιστούν σε ακόμα πιο ευρεία έκταση. Η φύση των περιοχών βάσης στην Ινδία, τις θέλει επίσης να είναι πιο ρευστές ή ευέλικτες. Η αποτυχία μας να δράξουμε αυτήν την πραγματικότητα, θα οδηγήσει μόνο στην ήττα των δυνάμεών μας από τον ανώτερο στρατιωτικά εχθρό. Άλλη μια σημαντική διαφορά μεταξύ του επαναστατικού πολέμου στην Κίνα και την Ινδία είναι ότι οι κινέζοι κομμουνιστές είχαν, αμέσως από το ξεκίνημα, το λαϊκό τους στρατό κι έτσι η ένοπλη επανάσταση αντιμετώπισε την ένοπλη αντεπανάσταση από την αρχή.

Αλλά στην Ινδία οι κομμουνιστές επαναστάτες δεν διαθέτουν λαϊκό στρατό από το ξεκίνημα όπως στην Κίνα, αλλά πρέπει να τον κτίσουν σταδιακά από το μηδέν. Στο κείμενό μας με τον τίτλο Στρατηγική και Τακτική (Νοέμβρης 95) το κόμμα έχει αναλύσει τη διαδρομή που θα πρέπει να ακολουθηθεί από την ινδική επανάσταση: «Το κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να χτίσει το λαϊκό στρατό ενώ αντιμετωπίζει δριμύτατη αντεπαναστατική επίθεση. Η αδυναμία του επαναστατικού κινήματος στο σύνολό του δεν επιτρέπει τη γρήγορα διαμόρφωση ενός πανίσχυρου λαϊκού στρατού. Ο λαϊκός στρατός πρέπει να χτιστεί βήμα βήμα, ξεκινώντας από το μηδέν. Πρέπει να προχωρήσει από τις μικρές αντάρτικες μονάδες, διευθύνοντας αποκεντρωμένες επιχειρήσεις, σε πιο συγκεντρωτικές μονάδες λαϊκού στρατού, στην πορεία μιας παρατεταμένης χρονικής περιόδου».

Το κείμενο αυτό ξεκαθαρίζει περισσότερο το δρόμο ανάπτυξης του επαναστατικού κινήματος λέγοντας: «Έτσι αυτό το χαρακτηριστικό επηρεάζει βαθιά τη φύση του επαναστατικού πολέμου στην Ινδία. Δείχνει ότι οι αντάρτικες μονάδες που χτίζονται μέσα από την αγροτιά, στην πορεία των αντιφεουδαρχικών αγώνων, πρέπει να συσσωρεύσουν δυνάμεις για πολύ καιρό πριν μεταμορφωθούν σε λαϊκό στρατό κι ότι πρέπει να προετοιμάσουμε το κόμμα και το λαό για μια μακριά φάση αντάρτικων ζωνών πριν τη μετατόπισή του σε περιοχές βάσης. Αυτό επίσης μας προειδοποιεί ότι θα έπρεπε να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας σε σημαντικό βαθμό πριν μπούμε στην αποφασιστική εμπλοκή με τις δυνάμεις του εχθρού, καθώς και ότι θα έπρεπε να κτίσουμε σταθερό παράνομο κομματικό μηχανισμό αμέσως από την αρχή». Τέτοιος είναι λοιπόν ο δρόμος που θα ακολουθήσει ο λαϊκός πόλεμος στην Ινδία.

Άρνηση της Βουλής

Το Δεύτερο Συνέδριο της Κομιντέρν είχε επισημάνει ότι η Βουλή είχε λειτουργήσει ως προοδευτικό όργανο στην περίοδο της ανάπτυξης του καπιταλισμού (δηλ. στην εποχή του προμονοπωλιακού καπιταλισμού) αλλά στην περίοδο του ιμπεριαλισμού, είπε, «η Βουλή έχει γίνει όπλο ψεύδους, απατής και βίας, ένα μέρος για εκνευριστική φλυαρία». Ακόμα, στις ιμπεριαλιστικές χώρες όπου δεν είναι δυνατόν το προλεταριάτο να αρχίσει ένοπλο αγώνα πριν ωριμάσουν οι αντικειμενικές συνθήκες κι όπου η μακριά περίοδο προπαγάνδας, εκπαίδευσης, υποκίνησης και μαθήτευσης των εργαζόμενων μαζών είναι προαπαιτούμενο για να στηθεί εξέγερση, η κοινοβουλευτική μορφή αγώνα χρησιμοποιείται ως τακτική μέχρι τη ανάπτυξη επαναστατικής κρίσης. Αλλά σε χώρες που δεν έχουν περάσει από τη δημοκρατική επανάσταση, όπου συνακόλουθα ακόμα κι η αστικοδημοκρατική συνείδηση χαρακτηρίζεται από υπερβολικά ανισόμετρη ανάπτυξη κι όπου η επαναστατική κατάσταση είναι θαυμάσια και επιτρέπει το ξεκίνημα παρατεταμένου λαϊκού πολέμου, η κοινοβουλευτική μορφή αγώνα έχει πολύ λίγη σημασία.

Στην Ινδία, η Βουλή επιβλήθηκε στο υπάρχον ημιφεουδρχικό/ημιαποικιακό οικοδόμημα, για να ξεγελάσει τις μάζες με ψευτοδημοκρατία. Ενώ ολόκληρη η αυταρχική μηχανή της αποικιοκρατικής περιόδου, όχι μόνο παραμένει άθικτη, αλλά έχει κιόλας ενισχυθεί, η Βουλή έρχεται να χρησιμεύσει σαν βαλβίδα ασφαλείας για να διαχέει κάθε δυσαρέσκεια. Εκτός αυτού, η Βουλή δεν έχει καμιά πραγματική εξουσία κι όλα οι αποφάσεις παίρνονται από την εκτελεστική εξουσία και περνάνε μέσω διαταγμάτων. Ακόμα περισσότερο, κι αυτή η φάρσα έχει σήμερα δυσφημιστεί ακολουθώντας τις επιταγές της χρηματικής εξουσίας, της βίας και της κάστας, της θρησκείας και της τοπικιστικής πολιτικής. Έτσι σήμερα, η συμμετοχή σε ένα τέτοιο όργανο ισοδυναμεί με το να χορεύει κανείς στο ρυθμό της άρχουσας τάξης, δηλαδή η αντιπολιτευτική δράση στους δρόμους και στους αγρούς ζητείται να στραφεί στους κομψούς περιορισμούς της Βουλής και των νομοθετικών σωμάτων. Η πρόσφατη ιστορία έχει επίσης αποδείξει ότι έτσι έχουν τα πράγματα.

Ακόμα κι αυτοί οι επαναστάτες που πίστευαν στη χρησιμοποίηση της Βουλής ενώ συνεχίζεται κάποιου είδους ένοπλη πάλη, είχαν καταστροφικά αποτελέσματα. Αντί να χρησιμοποιήσουν τη Βουλή, ήταν η ίδια η Βουλή που άρχισε να τους χρησιμοποιεί. Έπρεπε να κατεβάσουν το ρυθμό της ένοπλης πάλης τους, έβγαλαν προς τα έξω σημαντικό τμήμα της παράνομης οργάνωσής τους, έκαναν συμμαχίες με οπορτουνιστικά κόμματα, μέχρι και με τμήματα των τοπικών συμφερόντων του νόμου, για να κερδίσουν μερικές θέσεις. Με λίγα λόγια, ρύθμισαν τις οργανώσεις τους ώστε να ταιριάζουν με τη κοινοβουλευτική μορφή αγώνα. Ενώ εκείνοι που εκλέχτηκαν έχουν διαφθαρεί, τα κόμματα εκείνα που μονίμως μποϋκοτάρουν τις εκλογές κι έχουν συγκεντρωθεί στην ανάπτυξη του ένοπλου αγώνα, θα μπορούσαν να επεκτείνουν τον αγώνα σε εκτεταμένες περιοχές, όπως επίσης να αναπτύξουν τον αγώνα σ' ένα ανώτερο επίπεδο σύγκρουσης με το κράτος.

[Ακολουθεί παρουσίαση της «αριστεράς» στην Ινδία και των περιοχών όπου διεξάγεται λαϊκός πόλεμος καθώς και των περιοχών με αντάρτικες ζώνες]

Η οικονομική και πολιτική κρίση της Ινδίας

Η Ινδία με πληθυσμό σχεδόν ένα δισεκατομμύριο -περίπου το 17% του πληθυσμού του πλανήτη- είναι προπύργιο της αντίδρασης όχι μόνο στη Νότια Ασία αλλά και διεθνώς. Αν η ιμπεριαλιστική αλυσίδα σπάσει εδώ, θα έχει τεράστια απήχηση, όχι μόνο στην Ασία αλλά και για τη διεθνή επανάσταση. Παλιότερα εθεωρείτο το διαμάντι του βρετανικού ιμπεριαλιστικού στέμματος, σήμερα συνεχίζει ως σημαντική εμπροσθοφυλακή του ιμπεριαλισμού -οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά. Αφανισμένη για δύο αιώνες από την αποικιοκρατική διοίκηση, στη συνέχεια από μισό αιώνα νεοαποικιοκρατικής κυριαρχίας, η Ινδία, παρά τους τεράστιους φυσικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό, είναι από τις φτωχότερες στον κόσμο… με συνθήκες ζωής για τα 2/3 του πληθυσμού παρόμοιες με τις χώρες κάτω από τη Σαχάρα.

Παρά το ότι είναι τόσο αχανής χώρα, έχει συνολικό ΑΕΠ όσο τα 2/3 του ΑΕΠ μιας μικρής χώρας όπως είναι η Ν. Κορέα [...]. Ακόμα χειρότερα, το επίπεδο της φτώχειας της είναι τόσο οξύ που σύμφωνα με τον ΟΗΕ η Ινδία βρίσκεται στην 139^η θέση σε σύνολο 174. [...]

Η άρχουσα τάξη της Ινδίας ήταν πάντα υποχείρια του ιμπεριαλισμού. Πρώτα ήταν των βρετανών, μετά την αλλαγή εξουσίας το 1947 χορεύει στο ρυθμό διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αλλά εξ αιτίας του υψηλού αντιιμπεριαλιστικού αισθήματος των μαζών, οι κυβερνώντες καταλήγουν πάντα στη δημαγωγία και την υποκρισία, για να ξεγελάσουν τον κόσμο και τον ινδικό λαό. Ο λεγόμενος μη-βίαιος αντιβρετανικός αγώνας του Γκάντι στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά ένα βρετανικό πουδράρισμα για να εξασθενήσει τους ενόπλους αντιαποικιακούς αγώνες. Ο ψευτοσοσιαλισμός του Νεχρού και της Ιντιρα Γκάντι ήταν πούδρα για να στρέψει την προσοχή από το ρόλο τους ως κομπραδόροι του ιμπεριαλισμού. Οι πρόσφατες πυρηνικές εκρήξεις και η αντιδυτική ρητορεία δεν είναι τίποτα άλλο παρά άλλη μια μέθοδος για να στραφεί το συναίσθημα του ινδικού εθνικισμού μακριά από την ολοκληρωτική συνθηκολόγηση του BJP στις πολυεθνικές και τις προσπάθειές του να παίξει το ρόλο του Ισραήλ στην Ασία.

Από το 1991, κάθε διάδοχη κυβέρνηση ακολουθεί τις επιταγές του ΔΝΤ, ανοίγοντας τελείως την οικονομία στους ιμπεριαλιστές. Η ήδη δουλική αστική τάξη συνθηκολογεί ακόμη παραπέρα είτε ξεπουλώντας τα πάντα και μετατρέπεται σε ντε φάκτο μάνατζερ ή πλασιέ για τις πολυεθνικές είτε σφίγγοντας κι άλλο τους δεσμούς μ’ αυτές, δίνοντας τον έλεγχο της πλειοψηφίας στους ξένους. Υπάρχει μια ανωμαλία για την ινδική αστική τάξη: εξ αιτίας του μεγέθους της θα μπορούσε να έχει εθνικά χαρακτηριστικά. Αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, οι μεγαλύτεροι καπιταλιστές είναι οι πιο πειθήνιοι και πιστοί λακέδες στο ξένο κεφάλαιο. Σ’ αυτά τα οκτώ χρόνια της «παγκοσμιοποίησης»: το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε από 82 δις δολ. το 1990 σε περίπου 100 δις δολ. Η ρουπία έχει υποτιμηθεί κατά 130% και συνεχίζει, ενώ το εμπορικό χρέος αυξάνεται και πάει. Εκτός από τον όγκο των ξένων εταιρειών που έχουν αλώσει την ινδική οικονομία οι εισαγωγές έχουν εκτιναχθεί στα ύψη, εξαιτίας της μείωσης των δασμών, ενώ το εμπορικό έλλειμμα αυξάνεται συστηματικά κάθε χρόνο και απειλεί να φτάσει το γιγαντιαίο ποσό των 20 δις δολ. φέτος. Τμήματα του δημόσιου τομέα συστηματικά ξεπουλιούνται στις πολυεθνικές. Το ξένο κεφάλαιο ελεύθερα πια επιτρέπεται και προτρέπεται να εκμεταλλευτεί το υπέδαφος, τον ηλεκτρισμό, το πετρέλαιο, την αγροτική οικονομία κι ακόμα τον πιστωτικό τομέα, την οικοδομή, το χρηματιστήριο και τις ασφάλειες. Μαζικές φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις και βοηθήματα προσφέρονται στο ξένο κεφάλαιο και στους ντόπιους ατζέντηδες. Ενώ την ίδια στιγμή, οι δαπάνες κοινωνικής ωφέλειας έχουν κοπεί, η βασική αγροτική οικονομία έχει παραμεληθεί, ενώ επιδιώκεται ο προσανατολισμός στις εξαγωγικές αγροτοβιομηχανικές μονάδες. Ακόμα, εξαιτίας όλων αυτών, τα δύο τελευταία χρονιά η οικονομία παραμένει στάσιμη περνώντας φέτος τη χειρότερή της ύφεση. Εκτός των άλλων, φέτος η Ινδία οδηγείται σε κρίση πληρωμών που στην καλύτερη περίπτωση απλά θα καθυστερήσει προσωρινά εξαιτίας των υπερβολικών επιτοκίων.

Το χειρότερο, εξαιτίας της επίθεσης του ξένου κεφαλαίου, υπολογίζεται ότι το ελάχιστο ξεζούμισμα του πλούτου της Ινδίας από τους ιμπεριαλιστές είναι περίπου 36 δις δολ. Δηλαδή κάπου το 11% του εθνικού εισοδήματος αρπάζεται από τους ιμπεριαλιστές.

Μ’ αυτήν την οικονομική κρίση, η χώρα διέρχεται οξεία πολιτική κρίση που γίνεται όλο και πιο δύσκολη για την άρχουσα τάξη να στήσει σταθερή κυβέρνηση. η κεντρική κυβέρνηση έχει αλλάξει τρεις φορές τα τελευταία τρία χρόνια ενώ η σημερινή κυβέρνηση του BJP, από την πρώτη μέρα επιβιώνει με συμμαχίες που δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από ό,τι η αντιπολίτευση. Το κόμμα του Κογκρέσου βρίσκεται σε κατάσταση ατροφίας, που ακόμα και η αυταρχική Σόνια Γκάντι είναι ανίκανη να ηρεμήσει τις εμπόλεμες φράξιες. Η λεγόμενη τρίτη εναλλακτική λύση έχει διαλυθεί σε διάφορες περιφερειακές ομάδες, ενώ οι ρεβιζιονιστές αλλάζουν πολιτική εν μια νυκτί για να προστατέψουν τα σεχταριστικά τους συμφέροντα. Συζητήσεις για συνταγματικές αλλαγές και για προεδρική μορφή διακυβέρνησης προωθούνται για να σταματήσουν τη σήψη. Οι εκλογές έχουν γίνει πια ανοιχτή φάρσα όπου οι ψήφοι καθορίζονται από το χρηματισμό και τη βία και οι εκλεγμένοι βουλευτές και νομοθέτες αλλάζουν αμέσως κόμματα για λεφτά και πόστα. Οι μάζες τα έχουν σιχαθεί όλα αυτά κι όλο και περισσότερο μένουν μακριά από την εκλογική διαδικασία.

Μ’ αυτές τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις ο λαός της χώρας σπρώχνεται ακόμα περισσότερο σε τρομακτικές συνθήκες φτώχειας και ένδειας. Χιλιάδες απολύσεις, πάγωμα μισθών, κόψιμο κοινωνικών παροχών, πληθωρισμός, αγροτική στασιμότητα έχουν φτάσει στο απροχώρητο και μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση, ο λαός της χώρας δυναμώνει τη διαμαρτυρία του. Ενώ τα κοινοβουλευτικά κόμματα, αριστερά, δεξιά και κεντρώα, ακολουθούν την ίδια πολιτική των "οικονομικών μεταρρυθμίσεων" και οι μάζες σπάνε τις δεσμεύσεις που επιβάλουν αυτά τα κόμματα. Μέσα στον Ιούνη και τον Αύγουστο του 1998. πάνω από δυο εκατ. εργαζόμενοι διαφόρων κυβερνητικών υπηρεσιών προχώρησαν σε μακράς διαρκείας απεργίες, πολλές από τις οποίες κατέληξαν σε συγκρούσεις -φυσικά πολλές προδόθηκαν από τους ρεβιζιονιστές ηγέτες. Επιπροσθέτως, όλο και περισσότερες καταπιεσμένες εθνότητες προβαίνουν σε ένοπλες εξεγέρσεις.

Η κύρια καθοδήγηση αυτής της διαφωνίας, φυσικά είναι και δίνεται από τους επαναστάτες κομμουνιστές  που εφαρμόζουν το μαρξισμό - λενινισμό - σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ και ακολουθούν το μονοπάτι του λαϊκού πολέμου. Το ΚΚΙ (ΜΛ)(ΛΠ) σταθερά ακολουθεί το μονοπάτι του λαϊκού πολέμου στην Ινδία ενώ η πρακτική του όγκου των άλλων λεγόμενων μαοϊκών ομάδων και κομμάτων δεν είναι με κανέναν τρόπο συνδεμένη με τον λαϊκό πόλεμο. Η ινδική κυβέρνηση, παρά τις «δημοκρατικές» της υποκρισίες είναι ιδιαίτερα αυταρχική, φασιστική και επ’ ουδενί κατώτερη από άλλες στρατιωτικές δικτατορίες. Οι σφαγές των ναξαλιτών, το κατακρεούργημα των εθνοτήτων, η αγριότητα των αντιμουσουλμανικών, αντισίχ πογκρόμ, η καταστολή κάθε νόμιμης συνδικαλιστικής δράσης, η δολοφονία δημοφιλών συνδικαλιστών ηγετών, οι αυξημένες επιθέσεις στις κατώτερες κάστες, η συστηματική δημιουργία ένοπλων φασιστικών συμμοριών, ειδικά στις περιοχές αγώνα, όλα αυτά είναι ενδεικτικά της ματαιότητας του να ακολουθεί κανείς το δρόμο που δεν είναι συνδεμένος με το λαϊκό πόλεμο σε μια χώρα σαν την Ινδία. Ας προσθέσουμε σ’ αυτό και τη φεουδαρχική τυραννία, όπου οι τσιφλικάδες συνεχίζουν να κυριαρχούν σε βασικά τμήματα της χώρας. Ακόμα, όπου δεν υπάρχει φεουδαρχική καταπίεση των γυναικών, προσβολή και διάκριση των κατώτερων καστών και συνολική αδιαλλαξία σε κάθε δημοκρατικό θεσμό, κοροϊδεύοντας τη λεγόμενη δημοκρατία στη χώρα. Μόνο αυτοί που ακολουθούν το δρόμο του λαϊκού πολέμου που μας έδειξε ο Μάο και δρουν ως πραγματικοί κομμουνιστές, πρωτοπόροι της ινδικής επανάστασης θα είναι ικανοί να εκμεταλλευτούν την ογκούμενη κρίση προς το συμφέρον της επανάστασης και να εξοπλιστούν για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης φασιστικής επίθεσης.

Η ινδική επανάσταση, τμήμα της παγκόσμιος σοσιαλιστικής επανάστασης

Καθώς η ινδική επανάσταση αναπτύσσεται ως τμήμα της διεθνούς σοσιαλιστικής επανάστασης, δρα ως σημαντικό συστατικό της παγκόσμιας πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Οι μεγάλες επαναστατικές μάχες των λαών των Φιλιππίνων, του Περού, του Νεπάλ και άλλων χωρών, όπως επίσης και η ανάπτυξη των προλεταριακών κινημάτων στις αναπτυγμένες χώρες βοηθούν και ενισχύουν στο δυνάμωμα της ινδικής επανάστασης. Βαθύτερη συνεργασία όλων των επαναστατικών κινημάτων του κόσμου δε σημαίνει μόνο αλληλοβοήθεια αλλά θα βοηθήσει επίσης στην παραπέρα ανάπτυξη του διεθνούς αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Γι’ αυτό, είναι επιτακτική ανάγκη για όλα εκείνα τα γνήσια κομμουνιστικά κόμματα σ’ ολόκληρο τον κόσμο, γι’ αυτά τα κόμματα που ακολουθούν στη θεωρία και στην πράξη τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού - σκέψης Μάο Τσε Τουνγκ και ακολουθούν το δρόμο του λαϊκού πολέμου, να συγκλίνουν τη δράση τους και τις κοινές τους εμπειρίες και να αλληλοβοηθούνται. Επίσης ένα πιο συμπαγές πολιτικό κέντρο σε διεθνές επίπεδο, θα βοηθούσε άλλες γνήσιες αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις να ξεκαθαρίσουν προς την κατεύθυνση που θα εγγυηθεί πιο γρήγορα τη νίκη του σοσιαλισμού.

Αυτό το σεμινάριο, χωρίς αμφιβολία, είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, βήμα για μεγαλύτερη σύμπτυξη των διεθνών προλεταριακών δυνάμεων που βασίζονται στις αρχές του Μάο και του Λαϊκού Πολέμου. Το ΚΚΙ(ΜΛ)(ΛΠ) θα κάνει κάθε προσπάθεια να αναλάβει τα διεθνή του καθήκοντα, σύμμαχος με όλες τις επαναστατικές δυνάμεις του κόσμου και να υποστηρίξει τους δίκαιους αγώνες των καταπιεσμένων μαζών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αντίδραση. Παίρνουμε την ευκαιρία να εκφράσουμε τον κόκκινο σεβασμό μας σε όλα τα ηρωικά παιδιά των εργαζόμενων μαζών του κόσμου που πέφτουν πολεμώντας τους αντιδραστικούς, στον επαναστατικό αγώνα για μια νέα κοινωνία, ελεύθερη από εκμετάλλευση και καταπίεση.

Κεντρική Επιτροπή

(προσωρινή)

ΚΚΙ(ΜΛ)(ΛΠ)