Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 370, στις
21/11/1998
Στις 25 Οκτώβρη 1917 (7 Νοέμβρη) άνοιξε ένα νέο, πρωτόφαντο
κεφάλαιο στην εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας και των κοινωνικοοικονομικών συστημάτων.
"Της γης οι κολασμένοι", η εργατιά, τα στρατευμένα παιδιά της μεγάλης
ρώσικης χώρας που ζούσαν κάτω από το κνούτο και την καταπίεση της τσαρικής
"Οχράνας", την εκμετάλλευση των καπιταλιστών και γαιοκτημόνων και
θυσιάζονταν στο μέτωπο για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, στον
πόλεμο-σφαγείο, αποφάσισαν να πάρουν τις τύχες τους στα δικά τους χέρια.
Στις "δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο", το
"φάντασμα που πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη" και τα κεφάλια των εκμεταλλευτών
πήρε σάρκα και οστά και κυριάρχησε στη χώρα. Οι μουζίκοι και οι νοικοκυρές
γκρέμισαν την αστική και τσαρική εξουσία, έγιναν οι ίδιοι εξουσία και με τον
πιο μεγαλεπήβολο και δύσκολο στόχο: την κατάργηση κάθε μορφής ιδιοκτησίας
(ατομικής και συλλογικής! και την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από κάθε
εκμετάλλευση και καταπίεση.
Τίποτα δεν ήταν τυχαίο! Ούτε καν η μέρα της εφόδου! Ο ηγέτης
των μπολσεβίκων και της επανάστασης, ο Λένιν, είπε: "Στις 24 είναι νωρίς,
στις 26 θα 'ναι αργά, στις 25"! Και για να φτάσουν στις "25"
χρειάστηκε το τεράστιο θεωρητικό έργο του Λένιν που προώθησε παραπέρα το έργο
των Μαρξ-Ένγκελς στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού και της σοσιαλιστικής
επανάστασης, που φώτισε και οδήγησε με αποτελεσματικό τρόπο τους αγώνες του
προλεταριάτου και της αγροτιάς. Χρειάστηκε η μεγάλη μάζα των καταπιεζομένων να
αγκαλιάσει και να εμπιστευθεί τους μπολσεβίκους, πραγματικούς μπροστάρηδες της
εξέγερσης. Χρειάστηκε οι κομμουνιστές και λαϊκοί αγωνιστές να γυρίσουν τις πλάτες
στους μενσεβίκους, τους ρεφορμιστές και οπορτουνιστές της εποχής και στις «θεωρίες»
τους για «δημοκρατική εξέλιξη» του συστήματος ενάντια στη «βία της επανάστασης»!
Η ήττα στην εξέγερση του 1905-6 (η «μαμή της νίκης», όπως έλεγε
ο Λένιν) και τα μαύρα χρόνια της αντίδρασης δε δίδαξαν τίποτα στους μενσεβίκους
που δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν το ματοβαμμένο πρόσωπο του
συστήματος, πρόσωπο που γνώρισαν στο πετσί τους οι εργάτες, οι αγρότες και οι
φαντάροι στο μέτωπο του ιμπεριαλιστικού σφαγείου.
Η εθνικοποίηση της βιομηχανίας και της γης, η ειρήνη, η
οργάνωση της παραγωγής σε νέα βάση για να δώσει ψωμί στον πεινασμένο λαό, το ξεπέρασμα
της καθυστέρησης της Ρωσίας και της αμάθειας του λαού, το ξάπλωμα της επανάστασης
ως την άκρη της αχανούς χώρας, η οργάνωση της εργατοαγροτικής εξουσίας ήταν και
τα πρώτα βήματα και μέτρα της νεαρής σοβιετικής δημοκρατίας ("όλη η εξουσία
στα σοβιέτ") που έδωσαν τη νίκη ενάντια στους στρατηγούς του τσάρου και
την επέμβαση των ιμπεριαλιστών.
Το μεγάλο εγχείρημα της οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής
κοινωνίας άρχισε. εγχείρημα δύσκολο, όχι μόνο γιατί ο περίγυρος ήταν
εχθρικός αλλά κυρίως γιατί έπρεπε να ανοίξουν δρόμοι πρωτόγνωροι, χωρίς καμία
προηγούμενη πείρα, να λυθούν στην πράξη και στη θεωρία όλα τα ζητήματα
οικοδόμησης της μεταβατικής κοινωνίας προς τον κομμουνισμό και του περάσματος
της κοινωνίας από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας,
γιατί έπρεπε να λυθούν όλα τα ζητήματα των αντιφάσεων και αντιθέσεων της ταξικής
πάλης στις συνθήκες του σοσιαλισμού που συνεχίζεται λυσσαλέα και αμείλικτα και
μετά την κατάληψη της εξουσίας από το λαό ως την πλήρη κατάργηση κάθε εξουσίας
και κράτους.
Στις επόμενες δεκαετίες και μέσα από μύρια εμπόδια, η νεαρή
σοβιετική δημοκρατία έβγαλε το λαό από την αφάνεια, ανέβασε το βιοτικό και
μορφωτικό του επίπεδο δεκάδες, εκατοντάδες και χιλιάδες φορές, προώθησε την
παραγωγή με ρυθμούς πρωτόγνωρους και σε επίπεδα που ξάφνιαζαν, έκανε τη
Σοβιετική Ένωση σεβαστή σε εχθρούς και φίλους, ενώ πρόσφερε τη μέγιστη υπηρεσία
στην ανθρωπότητα, σηκώνοντας το κύριο βάρος (με 20 εκατομμύρια νεκρούς) στην
αντιμετώπιση και συντριβή του φασισμού. Ο Στάλιν και οι μπολσεβίκοι ήταν η ψυχή
αυτής της επικής προσπάθειας που συντέλεσε με καθοριστικό τρόπο στη γέννηση,
μετά τον πόλεμο, του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, που με τη νίκη της κινέζικης
επανάστασης το 1949 απλώθηκε από το Βερολίνο ως το Βλαδιβοστόκ και τη Ν.Α. Ασία!
Σήμερα, το σοσιαλιστικό στρατόπεδο δεν υπάρχει, στις χώρες
αυτές κυριαρχεί η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ερήμωση. Χάθηκαν οι μεγάλες
κατακτήσεις που με τόσο αίμα και κόπο υπήρξαν και στήριξαν ηθικά και υλικά τους
εργαζόμενους παντού στη γη. Και η ανθρωπότητα βιώνει ένα νέο μεσαίωνα, την
καπιταλιστική βαρβαρότητα στο πιο φρικιαστικό και αποκρουστικό της πρόσωπο. Η Αφρική,
ρημαγμένη ολόκληρη και αγκαλιά με το θάνατο. Εκτεταμένες περιοχές της Ασίας και
Λ. Αμερικής ακολουθούν την τύχη της Αφρικής, οι χώρες της Α. Ευρώπης πλήρως
κατεστραμμένες και η ανεργία και η πείνα να αγκαλιάζουν τις εργαζόμενες μάζες
στις ίδιες τις μεγάλες και μικρότερες καπιταλιστικές χώρες.
Ο πόλεμος και οι επεμβάσεις, η διάλυση κρατών και εθνών είναι
στην ημερήσια διάταξη, ενώ ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών, που τροφοδοτεί και
τροφοδοτείται απ’ την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος (κρίση οικονομική,
νομισματική, χρηματιστική, αξιών και πολιτισμού) φέρνει όλο και πιο κοντά το
μεγαλύτερο, ίσως, μακελειό της ανθρωπότητας.
Τι φταίει; Ο καπιταλισμός «θριάμβευσε» παντού στη γη, είναι
χωρίς «αντίπαλο»! Αν πιστεύαμε στους θεωρητικούς κονδυλοφόρους του, η «ειρήνη» και
«ευημερία» θα ‘πρεπε να βασιλεύουν στη γη και να τονίζουν την «αιωνιότητα» του
καπιταλισμού. Γιατί, λοιπόν, όλη αυτή η φτώχεια, εξαθλίωση, ερήμωση, θάνατος
και καταστροφή του πλανήτη και των πηγών του;
Η βασική αντίθεση εργασίας - κεφαλαίου, η μαζικοποίηση της παραγωγής
και η ατομική ιδιοποίηση του μόχθου (υπεραξίας) των χιλιάδων εργαζομένων είναι
η ανίατη αρρώστια του καπιταλισμού. Η καταλήστευση των εργαζομένων και των λαών
ολόκληρων περιοχών όχι μόνο δεν οδηγεί στο ξεπέρασμα της κρίσης(παρά τη
συσσώρευση τεράστιων κερδών στους ιμπεριαλιστές - καπιταλιστές), αλλά βαθαίνει
την κρίση για τον απλούστατο λόγο: ελαχιστοποίηση της αγοραστικής δύναμης των
εργαζομένων, μαράζωμα της αγοράς, αδυναμία ολοκλήρωσης και αναπαραγωγής του κεφαλαίου,
κλείσιμο επιχειρήσεων, καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, αγαθών, πραγματική ερήμωση
ολόκληρων περιοχών, ανεργία με επακόλουθο την ακόμα μεγαλύτερη κρίση.
Ο καπιταλισμός είναι καταδικασμένος να ασφυκτιά μέσα στις
ίδιες τις αντιφάσεις και αντιθέσεις του και το μόνο που μένει είναι να τον
θάψουν οι νεκροθάφτες του, το προλεταριάτο και οι εργαζόμενοι, που ο ίδιος ωθεί
σ’ αυτή την ανάγκη.
Το πιο απλό για όποιο λαϊκό, προοδευτικό άνθρωπο είναι να δει
τη γυμνή αυτή αλήθεια και να παλέψει στην κατεύθυνση δημιουργίας όρων ανατροπής
της συστήματος! Τι πιο φυσικό για τους κομμουνιστές να ηγηθούν αυτής της προσπάθειας!
Και να ανοίξουν δρόμο για τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική ανατροπή!
Κι όμως! Ψάχνουμε το «φύλο των αγγέλων»! Δεν προσπαθούμε να
βρούμε τα πραγματικά αίτια της ανατροπής των σοσιαλιστικών κοινωνιών και τι
οδήγησε στην παλινόρθωση του καπιταλισμού. «Φταίει» ο Στάλιν! «Φταίει» ο Λένιν!
«Φταίει» ο ίδιος ο Οκτώβρης του ’17! «Φταίει» ο «βιασμός της ιστορίας»! Και σε
αναφορά με τους καλοπροαίρετους θα μπορούσαμε ένα συμφωνήσουμε με μια ειδική
έννοια: «φταίνε», λοιπόν, οι Λένιν και Στάλιν αλλά και οι Μαρξ - Ένγκελς, γιατί
δεν «έλυσαν?» όλα τα προβλήματα του κινήματος και της σοσιαλιστικής
οικοδόμησης! Γιατί «άφησαν» για μας και τις επόμενες γενιές των κομμουνιστών το
καθήκον να προωθήσουμε στις σημερινές συνθήκες παραπέρα την κομμουνιστική
θεωρίας. Αλλά αυτά δεν «λύνονται» με τη σοφία οποιουδήποτε, λύνονται μέσα στην
ίδια την εξέλιξη της ταξικής πάλης, μέσα από την πείρα που συσσωρεύει το
κομμουνιστικό κίνημα και όταν αυτή η πείρα κατορθωθεί να αναχθεί στο επίπεδο της
θεωρίας. Μ’ αυτή την έννοια είναι τεράστια η προσφορά και οι υποθήκες που
άφησαν το εγχείρημα του Οκτώβρη και η προσπάθεια οικοδόμησης της σοσιαλιστικής
κοινωνίας στη Σ.Ε. αλλά και στην Κίνα και στις άλλες λ.δ. χώρες. Τίποτα δεν
πάει «χαμένο». Και η ανθρωπότητα, οι εργαζόμενοι, αυτές τις κατακτήσεις θα τις αξιοποιήσουν,
αυτό είναι σίγουρο. Μην ξεχνάμε εξ’ άλλου, ότι οι αλλαγές των
κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, ούτε σε μια στιγμή έγιναν, ούτε «ευθύγραμμα»
και χωρίς πισωγυρίσματα. Και αν η δουλοκτητική περίοδος κράτησε 2-3 χιλιάδες
χρόνια και η φεουδαρχία πάνω από χίλια και ο καπιταλισμός δεν επικράτησε
"άνετα". Στην πιο βαθιά αστική επανάσταση, αυτή του 1789 στη Γαλλία,
το πράγματα δεν ήταν ευθύγραμμα, μόλις σε 20 χρονιά επανήλθαν οι Βουρβόνοι. Και
σ' όλες αυτές τις αλλαγές, στο ζήτημα της ιδιοκτησίας, αλλαγές προσώπων
είχαμε... Αλλά στη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική το πράγμα πάει μακριά
και όχι στην αντικατάσταση των εκμεταλλευτών από άλλους...
Ας αφήσουμε, όμως, τους καλοπροαίρετους;. Όλοι αυτοί που
χτυπάνε την ουσία του Οκτώβρη, δηλαδή την κατεύθυνση ανατροπής της αστικής
τάξης κατ την εγκαθίδρυση της εργατικής και λαϊκής εξουσίας, είτε το κάνουν απ’
τη σκοπιά του δήθεν ειρηνικού περάσματος και της «μετεξέλιξης» του
καπιταλισμού, είτε ανακαλύπτουν κι άλλα στάδια του συστήματος, πέραν του
ιμπεριαλισμού (ο τρισκατάρατος Λένιν μιλούσε για τον «ιμπεριαλισμό, τελευταίο
στάδιο του καπιταλισμού»), είτε φετιχοποιούν τους «αντικειμενικούς όρους». Στην
ουσία, όλα αυτά, οι «θεωρίες», καταλήγουν στην αποδοχή και διαιώνιση του
συστήματος, αρνούνται την ανατροπή του και την οικοδόμηση της μεταβατικής
κοινωνίας προς τον κομμουνισμό. Γιατί το πιο ουσιαστικό ζήτημα είναι το ζήτημα της
εξουσίας ποιος - ποιον. Η εξουσία είναι ταξική και υπεκφυγές στο θέμα δεν
μπορούν να σταθούν. Ο Οκτώβρης πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα έλυσε δια παντός
αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα και το έλυσε με τρόπο σαφέστατο και αμετάκλητο. Οι
αντιτιθέμενοι στο «βιασμό της ιστορίας» βολεύονται ούτως ή άλλως στον ήλιο του
καπιταλισμού…
Σήμερα, τα αδιέξοδα του συστήματος και οι κίνδυνοι για τους λαούς
και τους εργαζόμενους είναι ολοφάνερα πράγματα. Και η ανάγκη οικοδόμησης του
κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος στην κατεύθυνση της ανατροπής του
συστήματος, ο μονόδρομος και η μοναδική διέξοδος από την καπιταλιστική
βαρβαρότητα. Ο Οκτώβρης δείχνει το δρόμο και η ανάγκη υπεράσπισής του είναι
καθήκον για τους κομμουνιστές. Και, βέβαια, η οικοδόμηση όρων να εφαρμοστούν τα
μηνύματά του στα σημερινά δεδομένα, το μόνο που δεν πρέπει να αμφισβητεί είναι η
ουσία του. Αλήθειες που η ίδια η ζωή θα επιβεβαιώνει καθημερινά, ενάντια σε
όλους τους καλοθελητές και νεροκουβαλητές του συστήματος, γιατί η ζωή δείχνει
με τραγικό τρόπο για τους λαούς και τους εργαζόμενους πού βρίσκεται το μέλλον
και τι πρέπει να πεταχτεί στο σκουπιδοτενεκέ τη ιστορίας. Της ιστορίας, που την
αυγή της φώτισαν λαμπερά τα κανόνια του «Αβρόρα»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου