Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Η οκτωβριανή επανάσταση, οδηγός για τους αγώνες των λαών. 84 χρόνια από τη νίκη της

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 442, στις 17/11/2001


Η Οκτωβριανή Επανάσταση αποτελεί ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Το πιο σημαντικό του 20ου αιώνα. Για πρώτη φορά οι «από κάτω» όχι μόνο ανατρέπουν τους «από πάνω» αλλά συγκροτούν ένα νέο κοινωνικό σύστημα (σοσιαλισμός), μια νέα κρατική δομή, (δικτατορία του προλεταριάτου) σε μια τεράστια χώρα (Ρωσία).



Πολλές ήταν οι εξεγέρσεις και ποτάμια το αίμα που είχαν χύσει οι καταπιεσμένοι στον αγώνα ενάντια στους καταπιεστές τους για πολλούς αιώνες στην ανθρώπινη ιστορία. Καμιά όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την Οκτωβριανή Επανάσταση γιατί καμιά δεν είχε συνειδητό στόχο την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας πάνω στα συντρίμμια της παλιάς. Η ανάπτυξη του καπιταλιστικού συστήματος στο ανώτατό του στάδια (ιμπεριαλισμός) δημιούργησε τους όρους της ανατροπής του. Όμως το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα δε σαπίζει ούτε ανατρέπεται μόνο του. Απαραίτητη προϋπόθεση για την ανατροπή του αποτελεί η συγκρότηση πολιτικά και οργανωτικά της εργατικής τάξης. Της μοναδικής τάξης που έχει τη δυνατότητα, λόγω της θέσης της στην παραγωγή, να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο έργο.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο επαλήθευσε αυτές τις αλήθειες για μια ολόκληρη περίοδο. Άνοιξε με αυτό τον τρόπο μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα, των εποχή των εξεγέρσεων ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, για μια κοινωνία χωρίς ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και τη γη, για μια κοινωνία όπου ο άνθρωπος και η εργατική του δύναμη δε θα είναι εμπόρευμα, για μια κοινωνία τελικά όπου η αρχή «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» θα είναι η υλική βάση της πραγματικής ανθρώπινης ιστορίας.


Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, δεν ήταν ένα λάθος, μια παρέκκλιση που «διορθώθηκε» με την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Ήταν το αποκορύφωμα της δράσης των μαζών, με την καθοδήγηση του μπολσεβίκικου κόμματος, ήταν το σπάσιμο του πιο αδύνατου κρίκου του ιμπεριαλιστικού κόσμου στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Έχει μεγάλη σημασία να γνωρίσουμε την ιστορία της Οκτωβριανής Επανάστασης γιατί αυτή αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν υπήρξε «βιασμός της ιστορίας», αλλά ήταν ώριμος καρπός μιας παρατεταμένης επαναστατικής πάλης σε όλα τα μέτωπο.
Ώριμος καρπός ή βιασμός της ιστορίας;
Η κήρυξη του πολέμου ανάμεσα στους κυρίαρχους ιμπεριαλιστές της εποχής ήταν κάτι που ήρθε σαν φυσική συνέπεια του ανταγωνισμού τους για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η Αγγλία και η Γαλλία, με σύμμαχο την τσαρική Ρωσία από τη μια μεριά, η Γερμανία και η Αυστροουγγαρία από την άλλη. Σύντομα στον πόλεμο μπαίνουν η Ιαπωνία, οι ΗΠΑ και μια σειρά άλλα κράτη. Ο πόλεμος, γίνεται παγκόσμιος.
Η συμμετοχή της Ρωσίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (ιούλης 1917) στο πλευρό των Αγγλογάλλων ήταν αποτέλεσμα της εξάρτησής της στο οικονομικό επίπεδο από αυτές τις ιμπεριαλιστικές χώρες. Ο τσάρος και η ρωσική κεφαλαιοκρατία, βέβαια, αρχίζοντας τον πόλεμο, είχαν και τις δικές τους επιδιώξεις τόσο στο εξωτερικό, με τον διαμελισμό της Τουρκίας και την κατάκτηση των στενών των Δαρδανελίων, όσο και στο εσωτερικό. Λογάριαζαν να καλυτερέψουν τις δουλειές τους, να κατακτήσουν νέες αγορές, να πλουτίσουν από τις πολεμικές προμήθειες και ταυτόχρονα να εκμεταλλευτούν την πολεμική κατάσταση για να τσακίσουν το επαναστατικό κίνημα το οποίο απειλούσε να τους ανατρέψει.
Η τσαρική Ρωσία ήταν πολύ καθυστερημένη σε σχέση με τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές χώρες, η βιομηχανία της παλιά, χωρίς σύγχρονο εξοπλισμό, η αγροτική της οικονομία με μισοφεουδαρχική γαιοκτησία και μια μάζα εξαθλιωμένης, κατεστραμμένης αγροτιάς. Ο τσάρος στηριζόταν στη συμμαχία των μεγαλοτσιφλικάδων με τους μεγαλοαστούς, ενώ ταυτόχρονα είχε εξασφαλίσει στην ιμπεριαλιστική του πολιτική την υποστήριξη τόσο της φιλελεύθερης αστικής τάξης (καντέ) όσο και των μικροαστικών κομμάτων των εσέρων και των μενσεβίκων. Ιδιαίτερα οι τελευταίοι, ενώ παρίσταναν τους σοσιαλιστές στα λόγια, στην πράξη στήριζαν την «άμυνα της πατρίδας ενάντια στους πρώσους βαρβάρους».
Απέναντι σε απτή την τρομερή ομοφωνία στήριξης του πολέμου, από τις κυρίαρχες τάξεις και κόμματα ως τους ψευτοσοσιαλιστές -πόση ομοιότητα, αλήθεια, με τις σημερινές εξελίξεις-, μοναδική «παραφωνία» η στάση του μπολσεβίκικου κόμματος που από τις πρώτες μέρες του πολέμου υποστήριξε ότι ο πόλεμος γίνεται για την κατάχτηση ξένων εδαφών, για την καταλήστευση λαών, για τα συμφέροντα των τσιφλικάδων και των κεφαλαιοκρατών και πως η εργατική τάξη έπρεπε να καταπολεμήσει αποφασιστικά αυτό τον πόλεμο.
Απέναντι στις απόψεις των εσέρων και των μενσεβίκων για διατήρηση της "ειρήνης μεταξύ των πολιτών" για όσο χρόνο κρατούσε ο πόλεμος, οι μπολσεβίκοι έριχναν το σύνθημα "μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο", που αυτό σήμαινε πως η εργατική τάξη και η αγροτιά έπρεπε να βάλουν σαν καθήκον τους την ανατροπή της αστικής "τους" τήξης αν ήθελαν να πετύχουν την ειρήνη. Στην πολιτική της «υπεράσπισης της πατρίδας» που προπαγάνδιζαν οι εσέροι και οι μενσεβίκοι, οι μπολσεβίκοι αντέταξαν την πολιτική της «ήττας της κυβέρνησης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο». Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να καταψηφιστούν οι πολεμικές πιστώσεις, να δημιουργηθούν παράνομες επαναστατικές οργανώσεις στο στρατό, να οργανώνονται εκδηλώσεις των εργατών και αγροτών ενάντια στον πόλεμο, να προωθείται η συναδέλφωση των αντίπαλων στρατιωτών και τέλος να προωθείται η εξέγερση ενάντια στην κυβέρνηση της κάθε ιμπεριαλιστικής χώρας.
Αντίθετα από την πολιτική των μπολσεβίκων στη Ρωσία, οι επίσημες ηγεσίες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης συντάσσονταν η καθεμιά με την πολιτική της αστικής τάξης της χώρας τους.

Τον Αύγουστο του 1914 οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες ψηφίζουν τις πολεμικές πιστώσεις στο γερμανικό Κοινοβούλιο. Το ίδιο κάνουν με καταπληκτική ομοφωνία οι σοσιαλδημοκράτες στη Γαλλία, στην Αγγλία, στο Βέλγιο και σε άλλες χώρες. Τα ψηφίσματα της 2ης Διεθνούς του 1910 στην Κοπεγχάγη και του 1912 στη Βασιλεία, όπου δήλωναν ότι είναι έγκλημα οι εργάτες να αλληλοσκοτώνονται για να αυξάνουν τα κέρδη τους οι κεφαλαιοκράτες, όχι μόνο ξεχάστηκαν, αλλά στην κυριολεξία πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Με τη στάση τους αυτή οι ηγέτες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας έβαλαν την ταφόπλακα στη Β’ Διεθνή.

Ο αδύνατος κρίκος
Ο Λένιν και το μπολσεβίκικο κόμμα όχι μόνο ξεσκεπάζουν και ασκούν πολεμική στους σοσιαλσοβινιστές, αλλά ξεκινούν τις προσπάθειες για τη δημιουργία ενός νέου διεθνούς επαναστατικού ρεύματος. Το Σεπτέμβρη του 1915 στο Τσίμερβαλντ της Ελβετίας γίνεται η πρώτη συνδιάσκεψη των διεθνιστών και το 1916 σε ένα χωριό της Ελβετίας, το Κίνταλ, η δεύτερη. Την ίδια περίοδο (άνοιξη του 1916) ο Λένιν γράφει το σημαντικό του έργο «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», δίνοντας σημαντική ώθηση στη μαρξιστική σκέψη για την ανάλυση του φαινομένου του ιμπεριαλισμού και των καθηκόντων των επαναστατών. Αντίθετα απ’ ό,τι πίστευαν οι μαρξιστές την προ-ιμπεριαλιστική περίοδο, πως η νίκη του σοσιαλισμού θα ήταν ταυτόχρονη σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, ο Λένιν θέτει το ζήτημα ότι μέσα στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού οι αντιθέσεις και η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού οξύνονται εξαιρετικά και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον ακόμα μεγαλύτερο ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών για το μοίρασμα του κόσμου. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι έχουν ως αποτέλεσμα την εξασθένιση των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού και κάνουν δυνατό το σπάσιμο του πιο αδύνατου κρίκου στην ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική αλυσίδα.
Το μπολσεβίκικο κόμμα έδωσε σημαντικές μάχες μέσα στη Ρωσία ενάντια στον πόλεμο, παρά την τρομοκρατία και τις διώξεις της τσαρικής αστυνομίας, της περιβόητης Οχράνα. Οι μπολσεβίκοι βουλευτές στην κρατική Δούμα συλλαμβάνονται το Νοέμβρη του 1914 και τους απαγγέλλονται κατηγορίες για «εσχάτη προδοσία». Οι μπολσεβίκοι κάνουν μαζική δουλειά στους χώρους των εργατών, των στρατιωτών και των ναυτών. Στο μέτωπο το κόμμα προπαγανδίζει τη συναδέλφωση των στρατιωτών, των εμπόλεμων στρατών. Όλο και πιο συχνά επαναλαμβάνονται περιπτώσεις όπου στρατιωτικά τμήματα αρνούνται να πάρουν μέρος σε επίθεσης ιδιαίτερα από το 1916 και μετά.
Όσο προχωρούσε, ο πόλεμος τόσο γινόταν φανερό πως η τσαρική κυβέρνηση είχε εμπλακεί σε έναν πόλεμο καταστροφικό για το λαό και τη χώρα. Δεκατέσσερα εκατομμύρια αγρότες και εργάτες είχαν στρατευτεί σε ένα στρατό χωρίς εξοπλισμό και τρόφιμα. Τα εργοστάσια είχαν σταματήσει να παράγουν και είχαν και είχαν μειωθεί σημαντικά οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις, με αποτέλεσμα να υπάρχει πείνα και εξαθλίωση για το λαό.
Ο τσαρικός στρατός γνώριζε τη μια ήττα πάνω στην άλλη, ενώ μέλη της τσαρικής αυλής με διάφορους στρατηγούς λειτουργούσαν ως ενεργούμενα του γερμανικού ιμπεριαλισμού.
Όλα αυτά προκαλούσαν την αγανάκτηση του ρωσικού λαού, των εργατών, των αγροτών, των φαντάρων και των διανοουμένων. Η δυσαρέσκεια άρχισε να κυριεύει και τη ρωσική αστική τάξη, η οποία άρχισε την προετοιμασία πραξικοπήματος για την ανατροπή του τσάρου Νικολάου του 2ου.
Το 1917 ξεκινάει με μια σειρά εργατικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στην Πετρούπολη, τη Μόσχα, το Βακού. Στις 22 Φλεβάρη (7 Μάρτη) απεργούν οι εργάτες στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Πετρούπολης. Στις 25 Φλεβάρη (10 Μάρτη) το επαναστατικό κίνημα, χρησιμοποιώντας ως όπλο την πολιτική απεργία, κινητοποιεί πάνω από 200.000 λαού με κεντρικά συνθήματα «Κάτω ο τσάρος», Κάτω ο πόλεμος», «Ψωμί». Στις 26 Φλεβάρη (11 Μάρτη) οι διαδηλώσεις μετατρέπονται σε εξέγερση, με αφοπλισμό της αστυνομίας, ενώ τμήματα του στρατού ενώνονται με τους εργάτες και το λαό της Πετρούπολης. Το μπολσεβίκικο κόμμα συμμετέχει άμεσα στην εξέγερση με το γραφείο της κεντρικής του επιτροπής εγκατεστημένο στην Πετρούπολη με επικεφαλής τον Μολότοφ. Η κατεύθυνση είναι: «ανατροπή του τσάρου, προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση».

Η σημασία των σοβιέτ

Η επανάσταση του Φλεβάρη ανατρέπει τον τσάρο και σχηματίζεται προσωρινή κυβέρνηση από αστούς με επικεφαλής τον πρίγκιπα Λβοφ και εκπρόσωπο των εσέρων τον Κερεέσκι Παράλληλα με την κυβέρνηση και στη φωτιά της επανάστασης δημιουργούνται τα σοβιέτ (συμβούλια) εργατών και στρατιωτών βουλευτών.
Η πλειοψηφία των στρατιωτών βουλευτών είναι επιστρατευμένοι αγρότες. Η συγκρότηση των σοβιέτ είναι ένας σημαντικός σταθμός για την ιστορία του επαναστατικού κινήματος στη Ρωσία. Μέσα από τον θεσμό αυτό η εργατική και αγροτική συμμαχία παίρνουν μαθήματα εξουσίας και πολιτικής. Ταυτόχρονα δημιουργείται μια ιδιόμορφη περιπλοκή δύο «εξουσιών», της αστικής που εκπροσωπούσε η αστική κυβέρνηση και της προλεταριακής που εκπροσωπούσαν τα σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών βουλευτών. Έτσι έχουμε τη δυαδική εξουσία. Μια πρωτόγνωρη κατάσταση για το επαναστατικό κίνημα.
Όμως, παρά το γεγονός ότι οι μπολσεβίκοι καθοδηγούν στους δρόμους τις μάζες και τα συνθήματά τους είναι τα συνθήματα των μαζών, οι εσέροι και οι μενσεβίκοι παίρνουν την πλειοψηφία των βουλευτών στα σοβιέτ. Οι λόγοι είναι πολλοί. Σημαντικά στελέχη του μπολσεβίκικου κόμματος ή είναι αναγκαστικά στο εξωτερικό (Λένιν) ή στην εξορία (Στάλιν, Σβερντλόφ κ.α.). Κυρίως όμως το γεγονός ότι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα είχαν συμμετοχή στην πολιτική πάλη εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς προηγούμενη πείρα και κυρίως από χώρους με έντονα τα μικροαστικά χαρακτηριστικά (αγροτιά) έδωσε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση των εσέρων και των μενσεβίκων στα σοβιέτ.
Η περίοδος που ανοίγεται μπροστά στο μπολσεβίκικο κόμμα μετά την αστικοδημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη είναι σημαντική. Το κόμμα οργανώνει με υπομονή την προπαγάνδα του προσπαθώντας να ξεσκεπάσει τόσο την προσωρινή κυβέρνηση και τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα, όσο και το διπλό ρόλο των συμβιβαστών εσέρων και μενσεβίκων. Ξαναβγάζει τα δημοσιογραφικά του όργανα «Πράβντα» στην Πετρούπολη και «Σοσιαλδημοκράτη» στη Μόσχα. Οι οργανώσεις του μπολσεβίκικου κόμματος βγαίνουν από την παρανομία και αρχίζουν μαζική πολιτική και οργανωτική δουλειά. Στις 3(16) Απρίλη, ύστερα από πολύχρονη εξορία, ο Λένιν γυρνάει στη Ρωσία. Αμέσως καταπιάνεται με την ανάλυση της κατάστασης και τη συγκρότηση εκείνων των πολιτικών κατευθύνσεων που θα οδηγήσουν την εξέλιξη της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική και το πέρασμα της εξουσίας από την προσωρινή κυβέρνηση στα σοβιέτ.
Στην πανρωσική συνδιάσκεψη του Απρίλη του 1917 των μπολσεβίκων αναπτύσσει τις θέσεις του που ήδη είχαν γίνει γνωστές σαν «Θέσεις του Απρίλη». Άμεσο καθήκον ήταν το πέρασμα όλης της εξουσίας στα σοβιέτ, βάζοντας έτσι τέλος στο μοίρασμα της εξουσίας με τους εκπροσώπους των κεφαλαιοκρατών και των τσιφλικάδων. Η συνδιάσκεψη του Απρίλη συζήτησε, εκτός από το πολιτικό ζήτημα, το αγροτικό και το εθνικό. Στο αγροτικό η συνδιάσκεψη αποφασίζει τη δήμευση της γης και τη διάθεσή της στις αγροτικές επιτροπές. Για το εθνικό ζήτημα υποστηρίζονται τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των λαών έναντι στον ιμπεριαλισμό και το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση.
Η προσωρινή κυβέρνηση, με την υποστήριξη των εσέρων και των μενσεβίκων, συνεχίζει τη συμμετοχή της Ρωσίας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Τον Ιούνη του 1917, υπακούοντας στις υποδείξεις των αγγλογάλλων ιμπεριαλιστών, αποφασίζει την επίθεση στο μέτωπο. Η επίθεση αυτή αποτυγχάνει οικτρά μιας και ο στρατός είναι σε άθλια κατάσταση και οι φαντάροι αρνούνται να υπακούσουν μια ηγεσία που τη θεωρούν ξένη και εχθρική με τα συμφέροντά τους.
Στις 3(16) Ιούλη ξεσπούν αυθόρμητες διαδηλώσεις στην Πετρούπολη οι οποίες σύντομα παίρνουν ένοπλο χαρακτήρα. το μπολσεβίκικο κόμμα, έχοντας τη θέση ότι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα της ένοπλης σύγκρουσης, παίρνει μέρος στην εξέγερση, προσπαθώντας να την οργανώσει. Οι διαδηλώσεις χτυπιούνται από την προσωρινή κυβέρνηση, οι δρόμοι της Πετρούπολης βάφονται από το αίμα των εργατών. Η αστική τάξη βρίσκει την ευκαιρία που ζητούσε για να χτυπήσει για να χτυπήσει το επαναστατικό κίνημα και πιο συγκεκριμένα την πρωτοπορία του, τους μπολσεβίκους. Κλείνουν τα γραφεία των μπολσεβίκικων εφημερίδων, δολοφονούνται εργατικά στελέχη, συλλαμβάνονται μέλη και στελέχη των μπολσεβίκων και ο εισαγγελέας της Πετρούπολης παραπέμπει τον Λένιν σε δίκη με την κατηγορία της οργάνωσης ένοπλης εξέγερσης και της εσχάτης προδοσίας.
Είναι πια φανερό ότι η δυαδική εξουσία καταρρέει. Μπροστά στην αλλαγή της κατάστασης το μπολσεβίκικο κόμμα αλλάζει τακτική. Περνάει στην παρανομία όλος ο μηχανισμός, ο Λένιν φυγαδεύεται, αρχίζει η προετοιμασία για την ένοπλη σύγκρουση.

Στις 26 Ιούλη του 1917 συνέρχεται παράνομα στην Πετρούπολη το 6ο συνέδριο του κόμματος. Τα βασικά ζητήματα του συνεδρίου ήταν η πολιτική κατάσταση, οι οικονομικές θέσεις των μπολσεβίκων και το καταστατικό του κόμματος. Στην ουσία επρόκειτο για το πρόγραμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Για την πολιτική κατάσταση, η απόφαση του συνεδρίου είναι ότι μοναδική διέξοδος για τους εργάτες και τους αγρότες ήταν το πάρσιμο της εξουσίας, που δεν μπορούσε να γίνει παρά μόνο με την επαναστατική βία. Στο πρόγραμμα των οικονομικών θέσεων το συνέδριο αποφάσισε την εθνικοποίηση της γης, των τραπεζών, της μεγάλης βιομηχανίας και τον εργατικό έλεγχο πάνω στην παραγωγή και τη διανομή των προϊόντων. Παράλληλα υπογραμμίζεται η μεγάλη σημασία της εργατοαγροτικής συμμαχίας σαν βασικός όρος για την επιτυχία της σοσιαλιστικής επανάστασης. Τέλος ψηφίζεται το καταστατικό του κόμματος και οι οργανώσεις του συγκροτούνται πάνω στην αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.
Οι αντιδραστικές δυνάμεις της αστικής τάξης ψάχνουν να βρουν τρόπους για να βάλουν τέλος στα σοβιέτ και τις επιτροπές. Κυρίαρχη μορφή της αντεπανάστασης, ο στρατηγός Κορνίλοφ, ο οποίος, με την αμέριστη συμπαράσταση τραπεζιτών, εμπόρων και μεγαλοβιομηχάνων, ετοιμάζει πραξικόπημα. Τον Αύγουστο ο Κορνίλοφ βαδίζει με στρατεύματα ενάντια στην Πετρούπολη, η κεντρική επιτροπή των μπολσεβίκων καλεί τους εργάτες και τους φαντάρους να πάρουν τα όπλα και να αποκρούσουν την επίθεση. Οι εργάτες εξοπλίζονται, τα συνδικάτα κινητοποιούν τα μέλη τους, ένοπλοι ναύτες από την Κροστάνδη έρχονται για να υπερασπίσουν την Πετρούπολη.
Το πραξικόπημα του Κορνίλοφ συντρίβεται από το επαναστατικό κίνημα και ο ίδιος συλλαμβάνεται. η νίκη αυτή αναδεικνύει το μπολσεβίκικο κόμμα σε αποφασιστική δύναμη της επανάστασης. Το σύνθημα «όλη η εξουσία στα σοβιέτ» είναι στην ημερήσια διάταξη. Στα ίδια τα σοβιέτ γίνονται εκλογές όπου οι μπολσεβίκοι παίρνουν την πλειοψηφία απέναντι στους μενσεβίκους και τους εσέρους. Οι μπολσεβίκοι ελέγχουν τα σοβιέτ της Πετρούπολης και της Μόσχας, ενώ παράλληλα ετοιμάζεται για το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Οκτώβρη το 2ο πανρωσικό συνέδριο των σοβιέτ.

Η κρίσιμη επιλογή
Στις 7 του Οκτώβρη ο Λένιν έρχεται κρυφά στην Πετρούπολη, στις 10 Οκτώβρη συνέρχεται η Κεντρική Επιτροπή των μπολσεβίκων και στην ιστορική αυτή συνεδρίαση αποφασίζεται να αρχίσει σύντομα η ένοπλη εξέγερση. Αντίθετοι στην απόφαση αυτή οι Ζινόβιεφ και Κάμενεφ που θεωρούσαν ότι η εργατική τάξη είναι ανώριμη για να πάρει την εξουσία. Η Κεντρική Επιτροπή στέλνει πληρεξούσιους σε όλες τις επαρχίες για την οργάνωση της εξέγερσης, ενώ στην Πετρούπολη συγκροτείται Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή δίπλα από το σοβιέτ.
Από τη μεριά της η προσωρινή κυβέρνηση, επικεφαλής της οποίας είναι ο Κερένσκι, οργανώνει το πνίξιμο της επανάστασης, όμως είναι φανερό ότι οι μέρες της είναι μετρημένες.
Στις 21 Οκτώβρη στέλνονται σε όλες τις επαναστατικές μονάδες του στρατού μπολσεβίκοι επίτροποι, στα εργοστάσια και τις φάμπρικες γίνονται δραστήριες προετοιμασίες για τη μάχη.
Ο Κερένσκι αρχίζει την επίθεσή του στις 24 Οκτώβρη (6 Νοέμβρη), διατάζοντας του κλείσιμο του «Ραμπότσιι Πουτ» («Εργατικός Δρόμος»), κεντρικού οργάνου του μπολσεβίκικου κόμματος, στέλνοντας τεθωρακισμένα οχήματα. Οι μπολσεβίκοι αντιστέκονται και το «Ραμπότσιι Πουτ» βγαίνει με τίτλο «Ανατροπή της προσωρινής κυβέρνησης». Στις 25 Οκτώβρη (7 Νοέμβρη) η κόκκινη φρουρά και τα επαναστατικά στρατεύματα καταλαμβάνουν σιδηροδρομικούς σταθμούς, υπουργεία, την κεντρική τράπεζα. Την ίδια μέρα σε προκήρυξη των μπολσεβίκων «Προς τους ρώσους πολίτες» αναγγέλλεται η καθαίρεση της προσωρινής κυβέρνησης και το πέρασμα της εξουσίας στα σοβιέτ. Η προσωρινή κυβέρνηση έχει οχυρωθεί στα χειμερινά ανάκτορα. Τη νύχτα της 25ης προς 26η Οκτώβρη, επαναστάτες εργάτες, φαντάροι και ναύτες καταλαμβάνουν με έφοδο τα χειμερινά ανάκτορα και συλλαμβάνουν την προσωρινή κυβέρνηση. Η ένοπλη εξέγερση είχε θριαμβεύσει.
Στις 26 Οκτώβρη (8 Νοέμβρη), στο 2ο πανρωσικό συνέδριο των σοβιέτ, ψηφίζεται το διάταγμα για την ειρήνη στο οποίο γίνεται η πρόταση για ανακωχή μεταξύ των εμπολέμων. Ταυτόχρονα το συνέδριο απευθυνόμενο στους συνειδητούς εργάτες της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, τους καλεί να βοηθήσουν για την απελευθέρωση των εργαζομένων από κάθε σκλαβιά και από κάθε εκμετάλλευση.

Στο συνέδριο ψηφίζεται το διάταγμα για τη γη. Σύμφωνα μ’ αυτό, η ιδιοκτησία των τσιφλικάδων πάνω στη γη καταργείται χωρίς αποζημίωση. Τέλος, στο συνέδριο συγκροτείται η πρώτη σοβιετική κυβέρνηση, το Συμβούλιο των επιτρόπων του λαού. Πρόεδρος του πρώτου Συμβουλίου των επιτρόπων εκλέγεται ο Λένιν. Το συνέδριο των σοβιέτ επισφραγίζει τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου