Η Οκτωβριανή Επανάσταση και η σημερινή της επικαιρότητά της

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία στις 29/10/1982

Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν είναι ένα ιστορικό γεγονός που ανήκει στο παρελθόν. Τα βασικά χαρακτηριστικά της παραμένουν επίκαιρα γιατί οι βασικές αιτίες που τη γέννησαν εξακολουθούν αν υπάρχουν και χαρακτηρίζουν την εποχή μας. Σήμερα, κανείς δεν αρνείται ότι τον Οκτώβρη του ’17 σε μια χώρα πήραν την εξουσία οι επαναστατικές δυνάμεις του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών.

Ακόμα και οι αστοί, όπως και οι ρεβιζιονιστές και τα διάφορα φιλοαστικά ρεύματα μνημονεύουν την ιστορική αυτή μέρα. Αρνούνται όμως τη σημασία της για την επαναστατική πάλη των λαών. Και αυτό δεν είναι νέο φαινόμενο.

Στα χρόνια του Λένιν πολλοί αμφισβήτησαν τα διδάγματα της Ο.Ε. και τη θεωρία του μπολσεβίκικου κόμματος. Από τη διεθνή αντίδραση που χλεύαζε τους ρακένδυτους εργάτες που πήραν την εξουσία και δεν τους έδιναν ούτε ένα μήνα ζωής, μέχρι τους «κομμουνιστές» της 2^ης Διεθνούς που συνθηκολόγησαν με την αστική τάξη και τη διεθνή αντίδραση. Δε θα ‘χαμε λέει ο Λένιν ούτε δυόμισι μήνες ζωή αν δεν είχαμε καταφέρει να σφυρηλατήσουμε την κομματική πειθαρχία, απαραίτητη για τη στήριξη της δικτατορίας του προλεταριάτου για να διεξάγουμε σκληρή πάλη ενάντια στον εχθρό που γεννιέται και ξαναγεννιέται σε μαζική κλίμακα από την μικρή εμπορευματική παραγωγή.

Και μια τέτοια πειθαρχία του επαναστατικού κόμματος του προλεταριάτου στηρίζεται πρώτα στην συνειδητότητα της προλεταριακής πρωτοπορίας και στην αφοσίωσή της στην επανάσταση, στην αντοχή της, στην αυτοθυσία της, στον ηρωισμό της. Δεύτερο, να συνδέεται, να πλησιάζει και ως έναν ορισμένο βαθμό, αν θέλετε, να συγχωνεύεται με την πιο πλατιά μάζα των εργαζόμενων, πρώτα - πρώτα με την προλεταριακή, μα επίσης και με τη μη προλεταριακή εργαζόμενη μάζα.

Τρίτον, στην ορθότητα της πολιτικής καθοδήγησης που την πραγματοποιεί η πρωτοπορία, στην ορθότητα της πολιτικής στρατηγικής και τακτικής της με τον όρο ότι οι πλατιές μάζες θα πείθονται από την ίδια τους την πείρα.

Η σημασία της Ο.Ε. βρίσκεται τόσο στη σωστή πολιτική του αδύνατου κρίκου στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού και της δυνατότητας της νίκης της Επανάστασης σε μια μόνη χώρα, αλλά και στην ανάληψη αυτής της ευθύνης στην πράξη απ’ το μπολσεβίκικο κόμμα, τη σκληρή πάλη, την πολιτική και οργανωτική της προετοιμασία.

Η στάση κάθε πολιτικού οργανισμού απέναντι στα διδάγματα αυτά, είναι ο σε τελική ανάλυση αποτέλεσμα του πώς αντιλαμβάνεται την κατάσταση στον κόσμο σήμερα και ποια τάξη υπηρετεί.

Για τους σοσιαλιμπεριαλιστές, π.χ., που θεωρούν τον μισό κόσμο «δικό τους», η Ο.Ε. ανήκει ανεπανάληπτα στο παρελθόν και το «δίδαγμα» που αυτοί κρατάνε είναι «η ισχύς της Σ.Ε.».

Για τους Φλωρακικούς του ψευτοΚΚΕ τα «διδάγματα» έχουν προσγειωθεί στην φιλοπασοκική πραγματικότητα, σ' ένα «καλύτερο πρόγραμμα αλλαγής» και η όποια αναφορά στο «μακρινό» παρελθόν της Ο.Ε. γίνεται για διαφημιστικούς λόγους, εκμεταλλευόμενοι τα αισθήματα του λαού για την επαναστατική παράδοση του ΚΚΕ. Ενώ, η «ισχύς της Σ. Ε.» που επιβάλλει τα τανκς στο Αφγανιστάν και την Πολωνία, αναπτερώνει το «ηθικό» τής ηγεσίας για κάποια «ριζική» αλλαγή των «προστατών» στην χώρα μας.

Για τη διεθνή αντίδραση η Ο.Ε. ανήκει στο κακό παρελθόν. Τρίβει τα χέρια της για την μεγαλύτερη ήττα που δέχτηκε η προλεταριακή επανάσταση στη χώρα που γεννήθηκε το πρώτο προλεταριακό κράτος και για τις επόμενες που ακολούθησαν. Σήμερα έχει εξαπολυθεί μεγάλη επίθεση ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα εκμεταλλευόμενη την παλινόρθωση της αστικής τάξης στην εξουσία και ταυτίζοντας τον αντιδραστικό - φασιστικό και σοσιαλιμπεριαλιστικό χαρακτήρα αυτών των καθεστώτων με την Ο.Ε. και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Για την αστική τάξη η Ο.Ε. και ταυτόχρονα και ο μεγάλος της φόβος με την πολύχρονη πείρα που έχει στην ταξική πάλη διαισθάνεται ότι σε συνθήκες συνολικής κρίσης του συστήματος, που φτάνει σε αξεπέραστα αδιέξοδα, δεν θα μπορεί να ελέγχει τις μελλοντικές εξελίξεις. Δεν περιορίζεται μόνον στην ανοιχτή συκοφαντική προπαγάνδα ενάντια στην Ο.Ε. Επιχειρεί να στρεβλώσει την σημασία της με διάφορα φιλοσοφικά κατασκευάσματα, σπέρνοντας σύγχυση και απογοήτευση. Έτσι λανσάρεται μια «τρίτη» στάση ότι η αναγκαιότητα που γέννησε την Ο.Ε. έχει ξεπεραστεί ιστορικά.

Τα «κακά» του καπιταλισμού «ξεπεράστηκαν», ενώ τα «κακά» του σοσιαλισμού «μεγάλωσαν». Είναι πιο «σίγουρο» λοιπόν να αλλάξεις την ανθρωπότητα βελτιώνοντας τον καπιταλισμό. Η Ο.Ε. είναι «χρήσιμη» σαν παράδειγμα μιας ουτοπικής προσπάθειας που απέτυχε, που θα πρέπει να προσαρμοστεί στην «πραγματικότητα» της αιωνιότητας του καπιταλισμού και της αστικής κυριαρχίας.

Ακόμη η στάση της αμφισβήτησης που φτάνει μέχρι την εχθρική στάση απέναντι στην Ο.Ε. που προέρχεται από τους αρνητές του συστήματος, καπιταλιστικού και σοσιαλιστικού. Διανθισμένη με διάφορες θεωρίες όπως για το ξεπέρασμα του ιμπεριαλιστικού σταδίου, της μετάθεσης της ταξικής πάλης σε κάποια επίπεδα κοινωνικής κριτικής και περιθωριακών ομάδων, θεωρεί την Ο.Ε. με «επιείκεια» «καλή ίσως στην εποχή της αλλά άχρηστη σήμερα» και πρακτικά υποκλίνεται μπροστά στην «παντοδυναμία» του καπιταλιστικού συστήματος.

Για τους λαούς που αγωνίζονται για τα επαναστατικά κινήματα σε δεκάδες γωνιές του κόσμου, η Ο.Ε. δίνει σημαντικά διδάγματα. Σήμερα που τα κινήματα αυτά αντιλαμβάνονται με τον πιο σκληρό τρόπο την διεθνή απομόνωση των ψεύτικων φίλων και δέχονται την πιο βάναυση επίθεση του ιμπεριαλισμού, η κατανόηση του δρόμου της Οκτωβριανής Επανάστασης και η ανάληψη των ευθυνών απ’ τις πρωτοπόρες δυνάμεις, παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας.