Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 809, στις 30/9/2017
Μετά τη «φιλοσοφική διαμάχη» που ξέσπασε στο διαδίκτυο και
όχι μόνο, παραθέτουμε ολόκληρο το «φιλοσοφικό
μανιφέστο» του Κυρ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ.
«Η διεύρυνση των
κοινωνικών ανισοτήτων τα τελευταία χρόνια αποτελεί μια τεράστια πληγή. Δεν
έχουμε δικαίωμα να κλείσουμε τα μάτια σε αυτήν την πραγματικότητα. Δεν τρέφω
αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην
ανθρώπινη φύση και όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη
Δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα. Όμως, το μέρισμα ευημερίας πρέπει να
μοιραστεί με όσο το δυνατόν πιο δίκαιο τρόπο. Γιατί για εμάς η αλληλεγγύη είναι
η άλλη όψη της ελευθερίας. Δεν είναι μόνο θέμα ανθρωπιάς. Είναι η έμπρακτη
αναγνώριση της κοινής μοίρας που ενώνει όλες τις Ελληνίδες και όλους τους
Έλληνες».
Ας ήταν τουλάχιστον όλα αυτά επαρκώς τεκμηριωμένα «φιλοσοφικά»
ή ακόμη και «βιολογικά» από τον κ. Τσίπρα, όπως π.χ. συνέβη με την ομιλία του
κ. Κούλη, ας υπήρχε έστω ένα... χειροπιαστό επιχείρημα για... δάχτυλα που δεν
έχουν το ίδιο ύψος, τότε θα αισθανόμασταν σίγουρα καλύτερα. Κι ας μη μας έλυνε
το πρόβλημα. Θα μας απάλλασσε όμως από πολύ κόπο και χρόνια μελέτης του καπιταλισμού,
μιας και αυτός είναι απλά εγγεγραμμένος στον γενετικό μας κώδικα. Και οι
«γενετικά μειονεκτούντες» απόκληροι και αντικαπιταλιστές απλώς θα είχαν τη
συμπάθεια, την αλληλεγγύη και τη στήριξη μας. Είναι άλλωστε περισσότεροι και
έχουν και το «ελάττωμα» της ψήφου.
Εκεί ακριβώς επικέντρωσε ο Κυρ. Μητσοτάκης (στην στήριξη και
αλληλεγγύη των αδυνάτων) και όχι ότι είναι κατά της ισότητας που δεν μπορεί,
άλλωστε, ποτέ να επιτευχθεί χωρίς να οδηγήσει στον... ισοπεδωτικό κομμουνισμό.
Κι αν διαβάσει κανείς ολόκληρη την ομιλία (αφήνουμε κατά μέρος την απαγόρευση
αφισοκολλήσεων για τη ΔΑΠ, που δεν το 'χει άλλωστε ανάγκη και δίνει δικαίωμα να
αφισοκολλούν και οι άλλοι), θα διαπιστώσει ότι αποστρέφεται την ισοπέδωση και
την εξάλειψη της διαφοράς. Μια άποψη, δηλαδή, που κυκλοφορεί ευρέως και στους
«διαμαρτυρόμενους εξισωτές», καθώς κραυγάζουν υπέρ της αξιολόγησης, της
αξιοκρατίας κ.λπ.
Το θέμα είναι ότι τα κέρδη πρέπει κάπως να «εξατομικευτούν»
και να κοινωνικοποιηθούν τα βάρη και οι ζημιές. Οι «άξιοι να επιβραβεύονται»
και οι πιο αδύναμοι να υποστηρίζονται με... ψίχουλα επιβίωσης από το μέρισμα
ευημερίας των «προκομμένων». Βεβαίως, με ευημερία, με προκοπή και ίσες
ευκαιρίες για όλους, με «όλοι μαζί μπορούμε» και άλλες συστημικές αερολογίες.
Κάπως έτσι, η φύση των αστών (και όχι η ανθρώπινη φύση) χοροπηδάει διαρκώς
μεταξύ ενός «καθαρού» φυλετικού ρατσισμού και ενός ρατσισμού κοινωνικά και
ταξικά προσδιορισμένου.
Ας επιστρέψουμε όμως στο κεντρικό «φιλοσοφικό ερώτημα» και
ας ξεκινήσουμε από τα γνωστά: Είναι γνωστό ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό
και ο δυνατός αρπάζει το φαΐ του αδύναμου (ενίοτε τρώει και τον ίδιο). Σχετικά
με αυτό οι μαρξιστές (λέμε τώρα), δεν έχουν... πρόβλημα. Εξάλλου, «η φύση δεν εμπόδισε ώστε η σάρκα του ενός να
αποτελεί τροφή για τους άλλους [...] ούτε στο να κατορθώνει κάποιος να φορτώνει
σε άλλον το φορτίο της εργασίας [...]» (από το Κεφάλαιο του Μαρξ).
Γνωστό είναι επίσης ότι οι «πανίσχυροι» δεινόσαυροι έχουν
εξαλειφθεί εδώ και καιρό ενώ τα «συνομήλικα και αδύναμα» μυρμήγκια προετοιμάζονται
για τις επόμενες χιλιετίες. Άλλη μια «παραξενιά» της φύσης! Η ανισότητα σε
δύναμη και μπόι υπέρ του δεινόσαυρου δεν τον προφύλαξε από τον αφανισμό ενώ η
«κοινωνική οργάνωση» του μυρμηγκιού κατατρόπωσε τον ακοινώνητο δεινόσαυρο. Για
την επιβίωση ή επικράτηση χρειάζονται φαίνεται πολλά και διαφορετικά ταλέντα.
Τι γίνεται όμως με τον άνθρωπο; Υπάρχει ανθρώπινη φύση; Και
αν ναι, για ποια ακριβώς ανθρώπινη φύση μιλάμε; Αυτή του προϊστορικού «πιθηκάνθρωπου»,
της αρχαιότητας, του μεσαίωνα ή του σύγχρονου ανθρώπου; Κανείς προφανώς δεν
μπορεί να ισχυριστεί στα σοβαρά το αναλλοίωτο της ανθρώπινης φύσης. Σε κάθε
περίπτωση, είναι η κοινωνική ζωή, η συνεργασία και η αλληλεγγύη που εξασφάλισαν
πολύ περισσότερο την επιβίωση και ευημερία του ανθρώπου από τον ανταγωνισμό,
την αρπαγή και τον πόλεμο. Οι άνθρωποι προφανώς θα διαφέρουν πάντα μεταξύ τους
και αυτό ακριβώς είναι η δύναμη τους. Γιατί η «αδυναμία» του ενός σε κάτι συμπληρώνεται
από τη δύναμη του άλλου και αντίστροφα. Βέβαια, κάποιοι επιμένουν να
χρησιμοποιούν το όποιο ταλέντο τους σαν ρόπαλο, για να κυριαρχούν και να εκμεταλλεύονται
τους άλλους. Άλλοι έχουν μοναδικό «ταλέντο» στην εξαπάτηση και δεν διστάζουν
μπροστά σε καμιά παλιανθρωπιά. Αυτό όμως απλά επιβεβαιώνει ότι βρισκόμαστε
ακόμη στην προϊστορία του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου