Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018

ΑΠΟΦΑΣΗ του ΚΟ του ΚΚΕ(μ-λ) (13-14 Γενάρη 2018): Μπροστά στις σοβαρές πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό και διεθνώς.Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ







• Στο φόντο και με δεδομένες τις επιβεβαιωμένες εκτιμήσεις μας για την κατάσταση στον κόσμο μετά την εκλογή Τραμπ και τις ολοένα οξυνόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές σχέσεις σ’ όλα τα επίπεδα, επικεντρώσαμε στην εκτίμηση των δεδομένων ειδικότερα στην ευρύτερη περιοχή που βρίσκεται η χώρα μας. Ιδιαίτερα σταθήκαμε στις επιδιώξεις, προτεραιότητες, αντιφάσεις των ΗΠΑ σε μια εποχή ιδιαίτερα περίπλοκη όπου το κύριο χαρακτηριστικό της οσον αφορά στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο είναι η αποδυνάμωσή τους με την ταυτόχρονη έντονη παρουσία σειράς ανταγωνιστών τους.



Αποδυνάμωση που οι επικεφαλής των ΗΠΑ δεν αποδέχονται και θεωρούν αντιστρέψιμη, γεγονός που τις καθιστά επικίνδυνες σε υπερθετικό βαθμό. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Άμυνας, Μάτις.

• Ιδιαίτερο βάρος στα σχέδια των ΗΠΑ (μετά τα βαλτώματα στη Συρία, τις εμπλοκές με Τουρκία, τις αντιφάσεις με Ιράν) έχει το τρίγωνο της περιοχής στο οποίο βρίσκεται η χώρα μας. Τρίγωνο που «βλέπει» και προς Ευρώπη και προς Βαλκάνια και προς Μεσόγειο-Μ. Ανατολή. Τρίγωνο στο οποίο όλο και πιο φανερά σφίγγει ο κλοιός των ΗΠΑ προκειμένου να ευθυγραμμίσει-στοιχίσει τις κατά τόπους αστικές τάξεις οι οποίες εμφανίζουν ταλαντεύσεις, αμφισβητήσεις στις σχέσεις τους με τους προστάτες τους, παλιούς και επίδοξους.

• Επισημάναμε τις εκδηλώσεις-εκφράσεις των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών φιλοδοξιών της Ρωσίας και της Κίνας με τις ιδιομορφίες σε κάθε περίπτωση. Επιμείναμε στον ανταγωνιστικό χαρακτήρα στις σχέσεις των ΗΠΑ μ’ αυτές τις δυνάμεις και έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι αυτή η πραγματικότητα αναγνωρίζεται από τα πιο επίσημα αμερικάνικα χείλη (πρόσφατη έκθεση Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ). Προφανώς η αναγνώριση των πραγματικών εχθρών των ΗΠΑ θα δώσει νέα διάσταση στην παγκόσμια ένταση και θα τροφοδοτήσει κρυφούς και φανερούς ανταγωνισμούς με απρόβλεπτες συνέπειες στον πλανήτη και στους λαούς. Όπως αναφέραμε και πριν, οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί σε μια συνεχή αναζήτηση –με αντιφατικό και ανολοκλήρωτο τρόπο– επιθετικών πρωτοβουλιών και ανοίγματος σειράς μετώπων που δυστυχώς φέρνουν πιο κοντά στην ημερήσια διάταξη την αναζήτηση όρων για αναβαθμισμένα και «τελειωτικά» χτυπήματα των ΗΠΑ σε βάρος όσων ανταγωνίζονται.

Μια τέτοια εξέλιξη αντανακλάται μέχρι τον πυρήνα του βαθιού κατεστημένου των ΗΠΑ, όπου οι εσωτερικές τριβές και αντιθέσεις –παρ’ ότι πέρασε πάνω από χρόνος από την εκλογή Τραμπ– δεν κόπασαν, αλλά αναβαθμίζονται με ανοιχτά σειρά ενδεχομένων.

• Προφανώς, μένει να δούμε πώς θα επηρεάσει και πόσο τις παραδοσιακές συμμαχίες στη Δύση –και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και στις σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ σ’ όλα τα επίπεδα– η «νέα» αυτή φάση, όπου στο στόχαστρο των ΗΠΑ μπαίνουν πλέον ανοιχτά οι λεγόμενες ρεβιζιονιστικές δυνάμεις (Ρωσία-Κίνα). Προφανώς, μένει να δούμε τις επιπτώσεις στις προσπάθειες των βασικών δυνάμεων της Ευρώπης να πάρουν και άλλες πρωτοβουλίες (φανερή η ανησυχία τους) στα Βαλκάνια, στις σχέσεις τους με Ελλάδα, Τουρκία, και στις σχέσεις τους με τη Ρωσία. Σε παράλληλο πλαίσιο θα δοκιμαστεί και η ισορροπία του παραδοσιακού αγγλοσαξονικού άξονα, ιδιαίτερα με δεδομένες τις «σκοτούρες του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού μετά και το ΒREXIT.

Παρατηρούμε μια αναβαθμισμένη δραστηριότητα του γαλλικού ιμπεριαλισμού σε μια σειρά μέτωπα της διεθνούς σκηνής, με προφανείς τις διεκδικήσεις από μεριάς του διευρυμένου ρόλου στα της ΕΕ και στο πλαίσιο του γαλλογερμανικού άξονα. Εξέλιξη που τροφοδοτεί τις τριβές με τις ΗΠΑ και καθιστά θολό το τοπίο των γενικότερων σχέσεων ΗΠΑ-ΕΕ.

Χωρίς βέβαια να υποτιμάμε τον ρόλο της Γαλλίας στα ευρωπαϊκά πράγματα, ένα χαρακτηριστικό των τελευταίων μηνών είναι τα διλήμματα, οι αντιφάσεις και οι προκλήσεις που βιώνει η γερμανική ιθύνουσα τάξη, όπου μια έκφρασή τους είναι η δυσκολία να αποκρυσταλλώσει μια ανάλογη πολιτική λύση και ισορροπία γύρω από τη Μέρκελ.

Το ζήτημα που ουσιαστικά τίθεται για τη γερμανική πλευρά δεν είναι καινούριο, και αφορά –μ’ έναν πιεστικό τρόπο στη φάση αυτή– στον ρόλο και τη θέση του γερμανικού ιμπεριαλισμού στο πλαίσιο των συμμαχιών που απαιτούνται. Αναζητείται ξανά μια νέα ισορροπία ανάμεσα στον ιδιαίτερο ρόλο που θέλει να έχει ο γερμανικός ιμπεριαλισμός και στις δεσμεύσεις που του έχει κληροδοτήσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, που ακόμα είναι ενεργές. Και όλα αυτά με δεδομένο ότι η Γερμανία δεν θέλει να χάσει τα κέρδη που αποκόμισε στο πλαίσιο της ΕΕ, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία.

Μέχρι, λοιπόν, η Γερμανία καταλήξει (όσο καταλήξει) στις προτεραιότητες της, είναι αναμενόμενο να εμφανίζονται ακόμα πιο έντονα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα τριβές και αντιθέσεις, οι οποίες κάθε άλλο παρά δικαιολογούν τις μεγαλοστομίες τύπου Μακρόν για το δήθεν προχώρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δημιουργούν, επίσης, πολλές δυσλειτουργίες στην πρόθεση της ΕΕ να παρέμβει στα Βαλκάνια και στη Μ. Ανατολή. Ιδιαίτερα σ’ αυτή τη φάση, έχει προκύψει ζήτημα στις σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας. Απέναντι σ’ όλα αυτά, εδώ και μήνες τα επιτελεία των ιμπεριαλιστών στην Ευρώπη επιδιώκουν να εμπεδώσουν ένα κλίμα αισιοδοξίας και «ανάπτυξης» το οποίο –όσο και να μην πατάει σε δεδομένα πραγματικής οικονομίας– διαμορφώνει πολιτικά δεδομένα.

Φυσικά, είπαμε ότι «όσο λείπει η γάτα χορεύουν τα ποντίκια», και γι’ αυτό –όσο κρατάει αυτή η θολή κατάσταση στη Γερμανία– δεν πρέπει να βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα ούτε στη σχέση ΕΕ-ΔΝΤ, ούτε για τα σχέδια Μακρόν, ούτε για την πολιτική της ΕΚΤ, αλλά ούτε να παίρνουμε απολύτως τοις μετρητοίς όλη αυτή την αισιοδοξία που αγγίζει και την Ελλάδα και που ο Τσίπρας πασχίζει να αξιοποιήσει. Γι’ αυτό όμως θα επανέλθουμε.

• Όλο αυτό το υπό διαμόρφωση «νέο» πλαίσιο ενδοϊμπεριαλιστικής διαμάχης τροφοδοτείται και τροφοδοτεί έναν συνεχιζόμενο πόλεμο στο οικονομικό-εμπορικό πεδίο που αφορά στη διαδρομή και την κατάληξη τεράστιων κεφαλαίων που ξανασυσσωρεύονται με καταπληκτική ταχύτητα. Κεφάλαια που επενδύονται με τρομερά αργούς ρυθμούς στην πραγματική οικονομία, με συνέπεια να διαμορφώνονται ξανά οι όροι να σκάσει εκ νέου η φούσκα, και ας πασχίζει (χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα) η Αμερική επί Τραμπ να δώσει ώθηση στις επενδύσεις. Το σημερινό παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα έχει αποκτήσει μια τέτοια διάρθρωση που δεν είναι σε θέση να δώσει ποιοτική ανατροπή στην κατεύθυνση αξιοποίησης των κεφαλαίων. Σ’ αυτή τη διαπίστωση-εκτίμηση χρειάζεται ιδιαίτερα να επιμείνουμε, να την στηρίξουμε, γιατί –όπως έχουμε πει πολλές φορές– μας ενδιαφέρει να γνωρίζουμε τον κόσμο ώστε να πατάμε στέρεα στα πόδια μας. Η παγκόσμια «παραοικονομία»-λαθρεμπορία των πάντων έχει απογειωθεί, οι δυνατότητες των «σωφρόνων» καπιταλιστικών σχεδίων πνίγονται μέσα σ’ αυτή τη «λίμνη» των κεφαλαίων και οι κίνδυνοι για ένα νέο οικονομικό κραχ γίνονται όλο και πιο ορατοί.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

• Ιδιαίτερης σημασίας ζήτημα αποτελεί η προσπάθεια σημαντικών τμημάτων της ντόπιας άρχουσας τάξης να «αξιοποιήσουν» τα νέα δεδομένα της περιοχής (μέσα σ’ αυτό και τα καινούρια δεδομένα σε σχέση με την Τουρκία). Η ντόπια άρχουσα τάξη πουλάει «γεωστρατηγηλίκι» κάνοντας (με τον Τσίπρα επικεφαλής) τις απαραίτητες αμερικανόστροφες μετατοπίσεις, και πλασάρεται ως παράγοντας «ασφαλείας», ωραιοποιώντας –με κάθε μέσο και έξωθεν βοήθεια– την ευρύτερη οικονομική-κοινωνική κατάσταση στη χώρα. Φυσικά, και η πολιτική της έχει πολλές αντιφάσεις. Απ’ τη μια, κλείνει συνέχεια το μάτι προς τις ΗΠΑ, προκειμένου να περιορίσει την ομηρία της από την Ευρώπη και ιδιαίτερα από τη Γερμανία, και, από την άλλη, δεν είναι σε θέση να τροποποιήσει την ουσία της σχέσης εξάρτησης από την ΕΕ και την Ευρωζώνη – και ας προσπαθεί να «ωφεληθεί» από τα κενά που σ’ αυτή την φάση αφήνει η Γερμανία με βάση, όπως είπαμε, τα ιδιαίτερα δικά της διλήμματα και τις δικές της προκλήσεις. Στην πράξη και επί της ουσίας, θα συνεχίζει να υλοποιεί την πολιτική εξυπηρέτησης των γεωστρατηγικών επιδιώξεων των ΗΠΑ, σε σύνδεση με την, έστω ελαφρώς «χαλαρωμένη», πολιτική υποταγής στην ΕΕ και στη Γερμανία.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, έσπευσε καταρχάς να ευθυγραμμιστεί με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ, οι οποίες με τυράκι την ΕΕ αποφάσισαν να «λύσουν» τη χρονίζουσα διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και τη γειτονική χώρα, τη λεγόμενη ΠΓΔΜ. Η επιμονή των ΗΠΑ (μένει να δούμε αν θα ευοδωθεί) να διαμορφώσουν ευνοϊκότερους γι’ αυτές όρους στα Βαλκάνια προφανώς σχετίζεται και με τους γενικότερους ανταγωνισμούς τους με τη Ρωσία.

Η διάθεση ευθυγράμμισης των Τσίπρα-Κοτζιά με τις ΗΠΑ, δήθεν με την επιδίωξη ανταλλαγμάτων, αποκαλύπτει ότι όποιος συμβιβασμός (και αν) διαμορφωθεί με την πίεση των ΗΠΑ θα είναι ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ και δεν θα εγγυάται ούτε ειρήνη ούτε ασφάλεια στον βαθμό που προϋποθέτει την παραμονή των λαών στο περιθώριο και υπό τον ζυγό των αστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Προκειμένου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ να συσκοτίσει τις επιλογές που της υπαγορεύουν τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, επιδιώκει (μέσα από αριθμούς, στατιστικές, αναβάθμιση από τους οίκους «αξιολόγησης» και συστηματική προπαγάνδα) να παρουσιάσει μια εντελώς ψεύτικη εικόνα βελτίωσης των πραγμάτων, εξόδου από την εξάρτηση και την εποπτεία ΕΕ και ΔΝΤ.

Έτσι, το πάλαι ποτέ «παράλληλο πρόγραμμα» με το οποίο έριξε στάχτη στα μάτια του λαού όταν υπέγραφε το μνημόνιο έχει γίνει σήμερα «καθαρή έξοδος». Τόσο «καθαρή» που αφήνει να εννοηθεί ότι ίσως πάρει αντιλαϊκά μέτρα πίσω για να «ανακουφίσει» τους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους.

• Ας το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά! Όλο αυτό το σφόδρα αντιλαϊκό-αντεργατικό πλαίσιο νόμων, υπουργικών αποφάσεων και διατάξεων που ψηφίστηκε και θεσμοθετήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, ούτε λάθος συνταγή ήταν ούτε ευκαιριακά μέτρα. Ήταν έκφραση, συνέχεια και αναβάθμιση της άγριας καπιταλιστικής επίθεσης που προωθήθηκε από ΕΕ και ΔΝΤ, και είχε την πλήρη στήριξη και αποδοχή της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, προκειμένου να μπορέσει το σύστημα να βαθύνει και να εντείνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Όλο αυτό το πλαίσιο επιβλήθηκε με βίαιο και αντιδραστικό τρόπο για να μείνει και δεν πρόκειται να παρθεί πίσω με τη θέληση και την πρωτοβουλία των ντόπιων ή εξωτερικών κέντρων εξουσίας. Μόνο η πάλη της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας –όποτε και όσο εκδηλωθεί– μπορεί να φέρει οπισθοχώρηση ή και ανατροπή προς όφελός τους.

• Δεν χρειαζόταν, βέβαια, ούτε ο Ντάισενμπλουμ ούτε όλος ο συρφετός των εκπροσώπων των ιμπεριαλιστών και του ντόπιου κεφαλαίου, για να αναγνωρίσουμε πόσο μεγάλη βοήθεια έχει δώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στις βάρβαρες πολιτικές που επιβλήθηκαν τα τελευταία τρία χρόνια –αναίμακτα και χωρίς πολλές εντάσεις– σε βάρος του λαού μας. Δεν χρειάζονταν οι υπαγορευμένες αναβαθμίσεις και τα κόψε-ράψε της ΕΛΣΤΑΤ, για να αντιληφθούμε ότι τα κέντρα εξουσίας θέλουν πάση θυσία να διασφαλίσουν τις επιτυχίες τους, να εμπεδώσουν αυτό το σφόδρα αντιδραστικό κλίμα «συναίνεσης», «ασφάλειας» και σταθερότητας που δήθεν επικρατεί στη χώρα τελευταία.

Αυτές τις επιτυχίες θέλει να εξαργυρώσει ο Τσίπρας προκειμένου να γίνει καθεστώς και –όπως λέει και η Μπέτυ Μπαζιάνα– «να πάρει την εξουσία». Προς το παρόν έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και διαπραγματεύεται με τα μεγάλα αφεντικά τις υπόλοιπες εκδουλεύσεις-εξυπηρετήσεις που πρέπει να παράσχει έτσι ώστε να αποκτήσει κι άλλα εύσημα προκειμένου να πάρει τις όποιες πολιτικές πρωτοβουλίες –το 2018 ή το 2019– που θα του διασφαλίσουν ότι θα γίνει βασικός και μόνιμος πυλώνας της πολιτικής εξουσίας στη χώρα. Φυσικά, και αυτό δεν εξαρτάται μόνο απ’ αυτόν. Θα κριθεί κατά βάση από τις αποφάσεις των έξω κέντρων, δευτερευόντως των μέσα και, φυσικά, από τη στάση του λαού όχι στις κάλπες, αλλά μέχρι να φτάσουμε σ’ αυτές.

ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ

• Η συζήτηση που ξεκίνησε στο ΚΟ και θα συνεχιστεί μέσα στην οργάνωση, ανέδειξε τα επίδικα και τα ζητούμενα για την οργάνωση, τα πλατιά σχήματα που στηρίζει, τη ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΑΣ, το δυναμικό που παρακολουθεί την όλη δράση μας.

Ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θα κουραστούμε να εξηγούμε και να ερμηνεύουμε τις αιτίες που εμείς θεωρούμε σαν κυρίως υπεύθυνες για τη σημερινή –πολύ αρνητική για το κίνημα και τους αγώνες– κατάσταση. Ούτε θα πάψουμε να επιχειρηματολογούμε για το ποιες είναι οι δυνάμεις εκείνες που μπορούν να μπουν φραγμός, να ανακόψουν, να ανατρέψουν την επίθεση.

Χωρίς, λοιπόν, να έχουμε αυταπάτες για τις δυνατότητες που έχουμε σ’ αυτόν τον πολύ αρνητικό συσχετισμό, χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι μέσα στις δυνάμεις που –υποτίθεται– θέλουν να συμβάλουν στην ανατροπή της επίθεσης κυριαρχούν λαθεμένες και αποπροσανατολιστικές λογικές, είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε συστηματικά και μόνιμα τις δυνάμεις μας ώστε ν’ αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την αναθέρμανση αυτού του κινήματος, για την αναβίωση εστιών αντίστασης, για την ανασυγκρότηση των μετώπων πάλης των λαϊκών δυνάμεων.

Μπορεί να γινόμαστε δυσάρεστοι για ένα δυναμικό που πιέζεται από τους συσχετισμούς και που ασφυκτιά από την αδράνεια, όμως δεν είμαστε καθόλου υπερβολικοί. Αν –στον αντίποδα του κυβερνητισμού, των μεταβατικών προγραμμάτων που δικαιολογημένα έδειξαν τα αδιέξοδά τους τα προηγούμενα χρόνια– δυναμώσει ο «ακτιβισμός», οι λογικές «Ζορό», οι ενέργειες που παραδειγματίζουν και διεγείρουν, τότε απλώς αναπαράγονται τα ίδια αδιέξοδα.

Όπως δεν είναι η πρώτη φορά –μέσα, τουλάχιστον, στα τελευταία 40 χρόνια– που το σύστημα κομπάζει ότι πάει καλά και μαζί του ευημερούν και οι «υπήκοοι» της χώρας, για να διαψευστεί, έτσι θα διαψευστούν –για μια ακόμη φορά– όλοι όσοι ισχυρίζονταν ότι οι φάσεις της κινηματικής αδράνειας θα κρατούν συνέχεια. Αντιλαμβανόμαστε ότι η φωνή μας, η επιρροή μας, δεν έχει τέτοια απήχηση, ώστε από μόνη της να μπορέσει να συντρίψει το κυρίαρχο αφήγημα όχι μόνο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, αλλά και όλων των άλλων αυτόκλητων «σωτήρων». Πρέπει, ωστόσο, αξιοποιώντας όλα τα μέσα που έχουμε στα χέρια μας (και, όσο μπορούμε, βρίσκοντας και άλλα), να αντιπαρατεθούμε με τον πιο επιχειρηματολογημένο τρόπο σ’ όλη αυτή την παραφιλολογία του «success story» αλά ΣΥΡΙΖΑ, φροντίζοντας να μην αφήνουμε κενά στην αντιπαράθεση με τη ΝΔ του Μητσοτάκη και, γενικότερα, με το παλιό χρεοκοπημένο και μασκαρεμένο πολιτικό προσωπικό.

Οφείλουμε να μελετήσουμε –με τον πιο διεισδυτικό τρόπο– τις σοβαρές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές και ανακατατάξεις που γίνονται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο για να αντιπαρατεθούμε, αλλά και για να προσδιορίσουμε πιο ουσιαστικά και να γειώσουμε τη γενικότερη στρατηγική μας κατεύθυνση.

Δεν φτάνει, όμως, αυτό! Πρέπει να μην μένουμε στις γενικόλογες περιγραφές της δικής μας κατεύθυνσης, της δικής μας λογικής, της δικής μας πρακτικής, μαζικού κινήματος και εμπιστοσύνης στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις. Δεν πρέπει να μας πτοεί το γεγονός ότι καταβάλλουμε μεγάλες προσπάθειες για αποτελέσματα συνήθως μικρά. Είναι κι αυτή μια έκφραση της φάσης που περνάμε. Όσο και να κατανοούμε ότι ο λαός έχει απογοητευτεί και θυμίζει μερικές φορές τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του, να συνεχίσουμε να του έχουμε εμπιστοσύνη, να συνεχίσουμε να τον καλούμε να δράσει συλλογικά και να μην υποκύπτει στην ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία. Όπως ξέρουμε ότι δεν θα βγάλει τίποτε θετικό το να κινούνται μόνο κάποιοι πρωτοπόροι μέσα στις λαϊκές μάζες, έτσι και στην οργάνωση, στη ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΑΣ, στα πλατιά σχήματα, πρέπει να χτυπήσουμε τον συγκεντρωτισμό, την υποτίμηση του δυναμικού, και να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή μας η προσπάθεια –που πάει κόντρα στο ρεύμα– χρειάζεται τη συμβολή ΟΛΩΝ. Και επειδή ΟΛΟΙ δεν φτάνουμε, χρειάζεται να διευρυνθούμε, να πληθύνουμε, να δυναμώσουμε, να πλαισιώσουμε τα σχήματα από νέους αγωνιστές, νέο φρέσκο και αποφασισμένο δυναμικό, το οποίο πρέπει να στηρίξουμε ιδεολογικά και πολιτικά ώστε να μην υποκύψει στους συσχετισμούς.

Ήδη, και με την ευκαιρία των προτάσεών μας για την κίνηση της ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ-ΑΑΣ, δημοσιοποιήσαμε ένα πλαίσιο πρωτοβουλιών που πρέπει να παρθούν τον επόμενο ενάμιση μήνα, που να αναδεικνύουν –όχι μόνο στο πλαίσιο της ζύμωσης αλλά και μάχιμα όπου είναι δυνατόν– τη σημασία της αντιιμπεριαλιστικής-αντιπολεμικής πάλης, που θα διαπνέεται από ένα ολόκληρο πνεύμα αλληλεγγύης, φιλίας, αδελφοσύνης ανάμεσα στους λαούς της περιοχής, ένα πνεύμα σφυρηλάτησης αγωνιστικών δεσμών μεταξύ προσφύγων, μεταναστών και των λαών της κάθε χώρας όπου αυτοί ζουν. Ουσιαστικά, θα πρόκειται για μια πανελλαδική καμπάνια που θα εκφραστεί σε διάφορες πόλεις με την ανάλογη θεματολογία και θα κορυφωθεί στα μέσα Μάρτη.

Εκ των πραγμάτων, η όλη κίνηση, τόσο η αυτόνομη όσο και μέσα από τη ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΑΣ, θα πρέπει να αναδείξει σε προτεραιότητα την αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική κατεύθυνση που κατά τη γνώμη μας είναι η βάση της αντιπαράθεσης με τις αστικές, φασιστικές, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ένθεν κακείθεν.

Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν:

Α. Ούτε τότε (το 1990-1992) και περισσότερο σήμερα, αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι πρόβλημα αυτοπροσδιορισμού μειονοτήτων και εθνοτήτων που αναζωπυρώθηκε μέσα από τις λαϊκές διαθέσεις και κόντρα σε αστούς-ιμπεριαλιστές, που αρνούνται στους λαούς αυτό το δικαίωμα. Αντίθετα, στην κύρια πλευρά του, όπως ήδη είπαμε, είναι ζήτημα ιμπεριαλιστικής απαίτησης και πίεσης για ευθυγράμμιση των ντόπιων αστικών τάξεων. Είναι ζήτημα που αναδεικνύει επίσης το όλο παζάρι και δούναι-λαβείν των ντόπιων υποτακτικών ένθεν κακείθεν για εξασφάλιση διαφόρων ανταλλαγμάτων και εξασφάλιση καλής θέσης υπεργολάβου στην όλη ιμπεριαλιστική εξόρμηση.

Β. Αναγνωρίζουμε ότι τέτοιας έκτασης διευθετήσεις δεν είναι ζήτημα καλής διάθεσης αλλά ποικίλων συμφερόντων που αλλού τέμνονται και αλλού συγκρούονται. Υπ’ αυτό το πρίσμα, είναι πιθανό να βραχυκυκλώσει η λύση όπως την επιθυμούν οι ιμπεριαλιστές. Ήδη εμφανίζονται διάφορες αντιθέσεις και αντιφάσεις που μπορούν να βγουν στο προσκήνιο. Και στις σχέσεις των ιμπεριαλιστών μεταξύ τους, και στις σχέσεις των ιμπεριαλιστών με τους κατά τόπους εξαρτημένους, αλλά και μεταξύ των διαφόρων πλευρών των αστικών τάξεων και στη χώρα μας και στο γειτονικό κράτος.

Ωστόσο δεν θεωρούμε ότι έχουν -ακόμα- ανατρέψει ή μπλοκάρει την όλη διαδικασία.

Γ. Θεωρούμε εντελώς λαθεμένες τις απόψεις και πρακτικές που τις τελευταίες μέρες, εντελώς αστήριχτα, ανέδειξαν τον ντόπιο εθνικισμό-σωβινισμό περίπου ως τον κύριο εχθρό του κινήματος στον τόπο. Μέσα σε λίγες μέρες, εντελώς αβασάνιστα -ενδεικτικό των χαρακτηριστικών που έχουν διάφορες οργανώσεις και ομάδες (ριζοσπαστικές, αναρχοαυτόνομες, τροτσκιστικές κ.λπ.)- «ξέχασαν» το όλο πλαίσιο που αναφέραμε και αποφάσισαν να εξορμήσουν με όλα τα μέσα (ακόμα και στρατιωτικά) να χτυπήσουν τον εθνικισμό και τον σωβινιστικό τυχοδιωκτισμό της ντόπιας άρχουσας τάξης. Οι απόψεις αυτές αντιστρέφουν την πραγματικότητα και προσπερνούν την υποτακτική στάση της ντόπιας αστικής τάξης απέναντι στα σχέδια των ΗΠΑ. Προφανώς, ενώ τα κύρια πυρά θα στρέφονται ενάντια στους ιμπεριαλιστές, το ΝΑΤΟ, την εξάρτηση, τη φασιστικοποίηση, δεν θα μένουν στο απυρόβλητο ο εθνικισμός, ο φασισμός, ο σωβινισμός. Προφανώς, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η ΝΔ, μην θέλοντας να φορτωθεί ευθύνες για να ξεμπροστιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, κοιτάει όλο και πιο δεξιά πριμοδοτώντας την εθνικιστική υστερία. Προφανώς, τα φασιστικά και εθνικιστικά μορφώματα που δραστηριοποιήθηκαν δίπλα στη Χρυσή Αυγή, στις ακροδεξιές παρυφές της ΝΔ, στα πλαίσια της εκκλησίας μύρισαν αίμα και βγήκαν στο προσκήνιο. Προφανώς, επιχειρούν να καπηλευτούν τα αισθήματα καταπιεσμένης αγανάκτησης ενάντια στους «ξένους» και τα «μνημόνια» που έχουν συσσωρευτεί στα συντηρητικά τμήματα των μεσοστρωμάτων και να ωφεληθούν καταρχάς από πιθανούς πολιτικούς εσωτερικούς σχεδιασμούς και ανακατατάξεις στο πλαίσιο της ευρύτερης Δεξιάς και όχι μόνο.

Δ. Αρνούμαστε «να αυτοπροσδιορίσουμε» τα εθνικά χαρακτηριστικά των λαών που κατοικούν στη γειτονική χώρα.

Επί της ουσίας, με τον λαό στο περιθώριο, κανένα όνομα δεν μπορεί να μπει ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΦΡΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, χωρίς την επαγρύπνηση και δράση των ΙΔΙΩΝ των λαών ενάντια στην ιμπεριαλιστική ανάμιξη, στο διαίρει και βασίλευε. Πού στηρίζεται η βεβαιότητα ότι το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» κόβει τα πόδια στον ντόπιο σωβινισμό; Ας πούμε ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δέχονται το όνομα αυτό. Μα καλά, δεν βλέπουν αυτοί οι πρόθυμοι νονοί, ότι από τη στιγμή που το όνομα αυτό παρουσιαστεί σαν «εθνική ήττα», ΘΑ ΤΡΟΦΟΔΟΤΗΘΕΙ ένα ακόμη ισχυρότερο εσωτερικό αντιδραστικό ρεύμα, που κάθε άλλο παρά θα κόψει τον βήχα των εθνικιστών-σωβινιστών; Αντίθετα, θα τους δώσουν «επιχειρήματα», μεγαλύτερη δυνατότητα πίεσης και άλλοθι να απαιτήσουν την προσάρτηση του γειτονικού κράτους, αφού η Μακεδονία κατ’ αυτούς είναι ελληνική και δικαιούται να «συμπεριλάβει» οτιδήποτε «μακεδονικό».

Ακόμη και αν δογματικά ενδιαφερόμαστε για το γράμμα του διεθνισμού περί «αυτοπροσδιορισμού», γιατί τότε δεν προκρίνουμε να τους «αυτοπροσδιορίσουμε» σαν ομόσπονδη χώρα με δύο ξεχωριστές ομοσπονδίες (μια Σλαβομακεδονική και μια Αλβανική); Μήπως πρέπει να το κάνουμε επειδή κάποιες φωνές στην αλβανική πλευρά το ζητάνε; Ας πούμε, από την άλλη, ότι τους «αυτοπροσδιορίζουμε» (στον αντίποδα των κινδύνων που αναφέραμε) με ένα όνομα που δεν περιέχει τον όρο «Μακεδονία», μια εξέλιξη που ίσως ικανοποιεί (;) την ελληνική πλευρά, την οποία οι ιμπεριαλιστές θέλουν να ικανοποιήσουν με αντάλλαγμα την πλήρη ευθυγράμμισή της. Αν η πρώτη εκδοχή (σκέτο «Μακεδονία») πληγώνει τον ντόπιο εθνικισμό και τον τροφοδοτεί, από την ανάποδη το καθόλου «Μακεδονία» θα πανηγυριστεί από τα κάθε είδους φασισταριά, θα τους δικαιώσει, θα τροφοδοτήσει πολιτικές εξελίξεις στη χώρα με πρόσημο αντιδραστικό και δεξιά μετατόπιση.

Μα καλά, θα πείτε, και έτσι κι αλλιώς είμαστε ΣΕ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΘΕΣΗ; Δυστυχώς, ΝΑΙ, αφού ο λαός βρίσκεται στο περιθώριο, η σύγχυση περισσεύει και οι πραγματικοί εχθροί δεν αναγνωρίζονται σαν τέτοιοι στο σύνολό τους.

Ε. Το «όνομα» λοιπόν έχει γίνει, εδώ και δεκαετίες, αντικείμενο παζαριού. Φυσικά, οι ιμπεριαλιστές θέλουν να διαιωνίσουν τη δυνατότητά τους να αναμιγνύονται, να αναμοχλεύουν, να σέρνουν στην ουρά τους τις ντόπιες αστικές τάξεις. Φυσικά και αυτό δεν θα το επιτύχουν μέσα από το όνομα αλλά μέσα από τους υλικούς όρους παρέμβασής τους. Φυσικά και μπορεί να αλλάξουν «ονόματα» όταν το προκρίνουν γιατί έτσι κρίνουν ότι διατηρούν τη δυνατότητα της επιδιαιτησίας.

Έχουμε δημοσιεύσει κατ’ επανάληψη τις θέσεις που είχαμε πάρει το 1990-1992. Και τότε είχαμε δώσει μια ολόκληρη αντιπαράθεση με τους «διεθνιστές» στη βάση της εναντίωσής μας στον ιμπεριαλισμό, την εξάρτηση, τον σωβινισμό και τον πόλεμο. Μαζί τότε με την ηγεσία του ΝΑΡ και τις συσπειρώσεις, είχαμε κατορθώσει με τη συμφωνία τους να σταθεί σωστά σε γενικές γραμμές η ΛΑΪΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. Είχε τότε ορθωθεί ένα εμπόδιο ενάντια στις αφέλειες της αναρχοαυτονομίας και των τροτσκιστικών ιδεολογημάτων μέσω της προβολής των συνθημάτων: «Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν», «Καμία αλλαγή συνόρων», «Αλληλεγγύη των λαών, πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών». Προφανώς, ενώ οι συνθήκες από ποιοτικής άποψης έχουν εξελιχθεί επί το αντιδραστικότερο, η μόνη «προσαρμογή» που βλέπουμε είναι να επιμείνουμε ακόμη πιο έντονα στις κατευθύνσεις που επισημάναμε.

• Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ έχει βάλει τη χώρα σε έναν αγώνα δρόμου με την τούρκικη αστική τάξη. Οι βλέψεις-αυταπάτες της ντόπιας άρχουσας τάξης είναι -παρουσιαζόμενη σαν το «καλό παιδί» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ- να διεκδικήσει την αναβάθμιση της θέσης της με βάση τα κενά που έχουν δημιουργηθεί στις σχέσεις Δύσης-Τουρκίας. Μια διάθεση που προφανώς τροφοδοτεί και ενισχύει τον τούρκικο εθνικισμό, με αποτέλεσμα να μεγαλώνουν οι κίνδυνοι όξυνσης της αντιπαράθεσης Ελλάδας-Τουρκίας, που δεν προδικάζει τίποτε καλό για τους λαούς της περιοχής.

• Έχουμε την επίγνωση ότι μόνη της η αντιπαράθεση στο αφήγημα του συστήματος –όσο χρήσιμη και αν είναι για να μας δυναμώσει και να μας εξοπλίσει– δεν φτάνει. Δεν φτάνει, αν δεν συνοδεύεται από έμπρακτη ανάδειξη των πολλών προβλημάτων και αδιεξόδων που έχει φορτωθεί ο λαός χωρίς μέχρι στιγμής να έχει αποφασίσει να τα αποτινάξει. Δεν φτάνει, αν δεν συνοδεύεται από κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, απεργίες, μαζικές κινήσεις, οι οποίες θα αρχίσουν σταδιακά να χαλάνε τη «βιτρίνα» ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ.

Να ξέρουμε, επίσης, ότι –ακόμη και αν δεν τα καταφέρνουμε στις πρωτοβουλίες που παίρνουμε να δίνουμε μαζικά χαρακτηριστικά κίνησης, να συσπειρώνουμε γύρω απ’ αυτούς τους στόχους και άλλες δυνάμεις– δεν πρέπει να παραιτούμαστε από καμπάνιες, συγκεντρώσεις, συσκέψεις, εξορμήσεις που θα έχουν ως κεντρικό στόχο να μας φέρουν δίπλα στα εκατομμύρια των καταπιεσμένων και χειμαζόμενων από την άγρια καπιταλιστική επίθεση.

Οι παρεμβάσεις που κάνουμε, οι πρωτοβουλίες που παίρνουμε να εκδηλώνονται –όπου είναι πρόσφορο– και μέσα στα σωματεία και μέσα στους συλλόγους και στις γειτονιές και στους εργατικούς χώρους και στους χώρους που στοιβάζονται πρόσφυγες και μετανάστες. Να είμαστε ευέλικτοι, αλλά και αδιάλλακτοι ως ένα σημείο. Ό,τι κάνουμε έχει στην οπτική του τον κόσμο, τις μάζες.

• Έχουμε πολλές φορές επιχειρηματολογήσει ότι η πολύ δύσκολη περίοδος που διανύουμε πιέζει τρομακτικά το σύνολο των οργανωμένων δυνάμεων, αλλά και όλο τον κόσμο που αναφέρεται στην Αριστερά, τον σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό, την αναρχοαυτονομία. Έτσι, είναι πολύ φυσιολογικό να έχουμε σωρεία ανακατατάξεων, διασπάσεων, συγκολλήσεων. Στο όνομα της «προσαρμογής» αλλοιώνονται οι κόκκινες γραμμές, εμφανίζονται κωλοτούμπες και οβιδιακές μεταμορφώσεις. Ο ευρύτερος αυτός χώρος –ανόμοιος και ασυγκρότητος– κατά βάση διαπνέεται από τον αναχωρητισμό, τον κυβερνητισμό, την υπόκλιση στο ατομικό, στο αυθόρμητο, στο αντιοργανωτικό και σ’ έναν –φανερό ή κρυφό– αντικομμουνισμό, ο οποίος κρύβεται πίσω από αντισταλινικά ή ακόμα και αντιλενινιστικα «προσωπεία».

Φυσικά, ανάμεσα σ’ αυτά τα ρεύματα υπάρχουν επικοινωνίες και ωσμώσεις που έχει ευνοήσει τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ με την όλη του αντιφατική στάση (να βερμπαλίζει αριστερά και να κινείται όλο και πιο μέσα στα όρια του συστήματος). Κοινό υπόβαθρο, η υπόκλιση στους συσχετισμούς και την παντοδυναμία του συστήματος. Δεν παριστάνουμε τους αδιάφθορους. Προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε πολιτικά τη στάση μιας σειράς τάσεων, αλλά και να βλέπουμε προς τα μέσα, και τα δικά μας χαρακτηριστικά και δεδομένα, διότι «ουδείς αλώβητος» σ’ αυτές τις άγριες συνθήκες.

• Στην προσπάθειά μας να κρατάμε ζωντανό το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και να συμβάλλουμε στην ανασυγκρότηση του ταξικού εργατικού κινήματος, κρίνουμε ότι –με έναν όσο γίνεται πιο επίκαιρο και ουσιαστικό τρόπο– πρέπει να τιμήσουμε την επέτειο των 100 χρόνων από την οργανωμένη εμφάνιση του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας. Και όχι μόνο γιατί πολλοί κονδυλοφόροι –εδώ και δεκαετίες– γράφουν και ξαναγράφουν την ιστορία αυτή θέλοντας να την προβοκάρουν και να την απαξιώσουν, αλλά και γιατί τα τελευταία χρόνια το μεγαλειώδες αυτό κίνημα βάλλεται και «εκ των έσω» μιας και οι σημερινοί «ντούροι κομμουνιστές» του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ (που μέχρι το ’90 βολεύονταν στο να ξεπληρώνουν γραμμάτια προς τον Χρουτσώφ) θυμήθηκαν να κάνουν την «αυτοκριτική» τους. Μια περίεργη «αυτοκριτική», σύμφωνα με την οποία «αναθεωρούνται» οι πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας του επαναστατικού ΚΚΕ και της δράσης του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, και το υποβαθμίζουν σε μια αγωνιστική (έστω γεμάτη αυταπάρνηση) εκδοχή ενός εθνικού κινήματος που τα όριά του δεν ξέφευγαν από την οικοδόμηση μιας «εθνικά υπερήφανης και ακέραιης κρατικοκαπιταλιστικής Ελλάδας» και το οποίο δεν διανοήθηκε να βαδίσει στη σοσιαλιστική προοπτική ανατρέποντας την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες και κατακτώντας την πολιτική εξουσία.

Σε επόμενη συνεδρίαση του ΚΟ θα διευκρινιστούν ακόμα περισσότερο οι σχετικές πρωτοβουλίες, όπως και θα εξεταστούν οι δυνατότητες (αν υπάρχουν) αυτές οι πρωτοβουλίες να στηριχθούν και από άλλους αγωνιστές και δυνάμεις που δεν έχουν υποκύψει στην πίεση της απαξίωσης και του ξεδοντιάσματος του κομμουνιστικού κινήματος.

• Τέλος, αποφασίσαμε –ενόψει της ΔΕΘ 2018 όπου οι ΗΠΑ θα είναι «τιμώμενη χώρα»–, ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΜΕ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ –ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ– ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΡΥΦΩΘΟΥΝ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ.

• Το ΚΟ ενέκρινε επίσης ένα κείμενο κατευθύνσεων για την αναβάθμιση της παρέμβασης στους αγρότες, για χρήση κατά πρώτον από το δυναμικό του πολιτικού μας χώρου που δραστηριοποιείται σε επαρχιακές πόλεις. Αποσπάσματά του σύντομα θα δημοσιοποιηθούν προκειμένου να αποτελέσουν αντικείμενο ευρύτερου διαλόγου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου