"Ευτυχώς" ρε Σπάρτακε, νικηθήκαμε

του Βασίλη Σαμαρά

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 486, στις 4/10/2003

«Ευτυχώς σύντροφοι νικηθήκαμε» διακήρυξαν «ευθαρσώς» πολλοί πρώην «αριστεροί» που «είδαν το φως τους». Και το ξανακούσαμε με αφορμή τις εκδηλώσεις στη Μακρόνησο.

Φαντάζεσαι δηλαδή Σπάρτακε -τι φρίκη- να ‘χαμε νικήσει. Να βλέπαμε δηλαδή οι σκλάβοι, μαύροι, άσπροι, κίτρινοι πως οι Ρωμαϊκές λεγεώνες, οι σιδηρόφρακτοι Ευρωπαίοι σταυροφόροι δεν είναι ανίκητοι. Να κακο-μάθαιναν οι Ίντιος και οι Μάου Μάου, οι Βιετναμέζοι και οι Άραβες, οι εργάτες και οι κολασμένοι της γης ότι μπορούν και να νικήσουν. Να ανατρέψουν δηλαδή -οι αγροίκοι- τη φυσική τάξη των πραγμάτων.

Μα έτσι θα τους έρχονταν και η όρεξη -των ασεβών- ως και να κυβερνήσουν. Να γίνουν Συγκλητικοί οι σκλάβοι. Βουλευτές οι χωριάτες. Υπουργοί οι μαγείρισσες. Να διευθύνουν τις επιχειρήσεις οι εργάτες. Τι προσβολή του θείου νόμου. Αυτού που ορίζει ότι πρέπει να μας κυβερνάνε οι εκλεκτοί. Ο Καίσαρας και ο Μπους. Ο Τραϊανός και ο Μπερλουσκόνι. Ο Καλιγούλας και ο Μπλερ.

Αλλά αυτοί τον είχαν «γραμμένο» λέει τον «θείο νόμο» οι ιερόσυλοι. Θα τον καταργούσαν και στη θέση του -τι έπαρση- θα ανύψωναν σαν υπέρτατη αξία τον Άνθρωπο. Θα αχρήστευαν τους ναούς και τους βωμούς. Τις Εκκλησίες και τα Μοναστήρια. Θα σταματούσαν τις θυσίες στους θεούς. Τις προσφορές στις εκκλησίες -στο ιερατείο. Θα αναγκάζονταν λοιπόν οι Αρχιερείς και οι Δεσποτάδες -μεσίτες των θεών ως τότε- να γίνουν ζήτουλες όσων πιστών τους είχαν απομείνει. Ή -ακόμα χειρότερα- να δουλέψουν. Τι βλασφημία.

«Θα προχωρούσαν λέει στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας. Ελευθερίας, Ισότητας, Δικαιοσύνης. Θα δημεύονταν οι περιουσίες των αρχόντων, αυτές που φτιαχτήκαν από τους ικανούς -στη ληστεία- και με τόσο κόπο -των άλλων. Δε θα ‘ταν πια ελεύθερος ο συγκλητικός να μαστιγώνει τον δύστροπο δούλο του. Ο επιχειρηματίας να απολύει τους «περισσευάμενους» εργάτες του. Οι Αμπράμοβιτς να «επενδύουν» -ξεπλένουν- τα λεφτά «τους» σε αγγλικές ομάδες και επιχειρήσεις. Μα είναι δίκαιο αυτό, είναι αυτό ελευθερία; Αυτό είναι ολοκληρωτισμός.

Θα κατοχυρώνονταν -άκουσον- ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις για όλους. Στη δουλειά, τις αμοιβές, την περίθαλψη, την κατοικία, την παιδεία, τη συμμέτοχη στα κοινά. Θα υποχρεώνονταν -τι βαρβαρότητα- να δουλεύουν και οι πατρίκιοι μαζί με τους πληβείους. Να οργώνουν οι ευγενείς «ζευγάρι» με τους κολλήγους τα χωράφια. Οι αριστοκράτες αντάμα με τους εργάτες στις φάμπρικες. Και από την άλλη μαζί με την ελίτ, θα πλημμύριζαν τα Πανεπιστήμια οι χωριάτης. Μα αυτό δεν είναι ισότητα. Είναι εξομοίωση του καλού κόσμου με την πλέμπα. Είναι ισοπέδωση των αξιών που μας πρόσφερε ο πολιτισμός.

Όμως ακριβώς εδώ -στον πολιτισμό- θα ερχόταν η πιο μεγάλη καταστροφή. Θα γκρεμίζονταν τα Κολοσσιαία και τα σαλέ στην Ελβετία. Θα έκλειναν οι αρένες και τα κλαμπ-πριβέ. Θα απαγορεύονταν οι θηριομαχίες και τα ριάλιτι στην Τιβί. Δεν θα έχουν πια οι άρχοντες το «δικαίωμα της πρώτης νύχτας». Ούτε οι «πολιτισμένοι» της Δύσης να ικανοποιούν τις «ιδιαίτερες» προτιμήσεις τους στους δρόμους της Μπανγκόγκ και της Μανίλα. Τέτοιος Ζντανοφισμός.

Τι τρέλα αλήθεια. Να τα βάζει κανείς με τη φυσική τάξη, το θείο νόμο και τους αιώνες της ιστορίας. Άσε που άμαθοι καθώς ήμασταν μπορεί και να μη τα καταφέρναμε. Να κάναμε λάθη. Να ‘χαμε παρεκκλίσεις. Να εμφανίζαμε ανεπάρκειες και αδυναμίες. Ίσως κιόλας και γι’ αυτό να χάσαμε.

Ευτυχώς όμως νικηθήκαμε. Και μας σταύρωσαν -χιλιάδες νικημένων δούλων- κατά μήκος της Αππίας οδού. Και μας αλυσοδέσανε στις Βαστίλλες και τα Μακρονήσια. Τα Άουσβιτς και τα Γκουαντάναμο. Και μας δολοφόνησαν στις Χιροσίμες και τις Σάμπρα και Σατίλα. Και μας σύρανε ταπεινωμένους στους θριάμβους τους κάτω από τις αψίδες οι Καίσαρες και οι άνκορμαν στις οθόνες των τηλεοράσεων.

«Δίκαιη» όμως η τιμωρία μας Σπάρτακε, μην πεις. Κι ακόμη πιο «σωστό» που μας «διαγράφουν» απ' την ιστορία. Δεν έγινε η επανάσταση των δούλων, δεν υπήρξε ο Σπάρτακος. Δεν συντελέστηκε ο Οχτώβρης. Δεν συνέβη ο σοσιαλισμός. Μήτε καν ως εσταυρωμένοι δεν υπάρχουμε στα βιβλία της ιστορίας». Μόνο κάτι καλόγεροι μαύροι σαν τις ψυχές τους κραδαίνουν απειλητικά έναν εσταυρωμένο για να τρομοκρατούν με αυτόν τον κόσμο.

Μόνο ας έχουμε το νου μας. Μη κοιτάς που όλοι αυτοί στέκονται σιωπηλοί στις γωνιές τους. Έτσι σώπαιναν -τότε και οι δικοί μας- καθώς με βλέμμα σκοτεινό τρόχιζαν τα σπαθιά τους. Τάχα για τις μονομαχίες στην αρένα.